Dag 70, op de helft

23 mei 2015 - Johor Bahru, Maleisië

De laatste 2 weken heb ik rustig aan gedaan. Ik heb even gepauzeerd en geprofiteerd van de moderne steden. Het was moeilijk om te vertrekken uit Kuala Lumpur. Ik reserveerde aanvankelijk voor een nacht. Daarna heb ik tot 3 keer toe verlengd, telkens denkende dat het de laatste nacht zou zijn. Op vrijdag ging ik pas echt weg, toen het weekend tarief van kracht ging. In de stad is het ongelofelijk benauwd. De gevoelstemperatuur ligt overdag boven de 40 graden. Dat kost me een hoop energie, dus met alle rust die ik neem vliegen de dagen voorbij.

Maandag, de dag van aankomst, bestond alleen uit het zoeken van een hostel en eten. Beide heb ik gevonden in Chinatown. De eettentjes hebben een bijzondere manier van doen. Je kiest wat je wil en je schept zelf op uit de verschillende bakken groenten of vlees. Tijdens het eten kijkt er dan een mannetje over je schouder mee, pijnst even naar het plafond alsof er een moeilijke berekening wordt gemaakt, en schrijft dan een bedrag op een papiertje en legt dat naast je bord.

Dinsdag deed ik wat sightseeing met Mélanie (Frankrijk) van couchsurfing. We bezochten de Batu Caves, een tenpel in een hoogegelegen grot. Het gaf uitzicht over de wolkenkrabbers die Kuala Lumpur rijk is. Daarna hadden we lunch in little India. Dit keer kwam het mannetje met de bonnetjes pas toen onze borden al leeg waren. Dat veranderde niks. Hij keek naar onze lege borden, deed alsof hij hard nadacht, en schreef ons een bedrag op. 's Avonds ging ik met Patricia en Jennie (China) uit het hostel naar Patonas twintowers. We hadden daar met Yudhi en Aaron (VS) uit het hostel afgesproken om vanuit daar naar een chouchsurf meeting te gaan. Vanaf toen liep het een beetje de soep in. Patronas is het mooiste in het donker zeggen ze. We waren er iets na 18 uur. In Indonesië was het dan al donker, maar hier gaat de zon een stuk later onder. De lichtshow misten we dus. Ook konden we zonder internet geen contact krijgen met de jongens waarmee we hadden afgesproken. Met z'n drieën besloten we om 19.30 naar de meeting te gaan. Via de couchsurf website kun je evenementen zoeken en met sommige communities meelopen. Er zou om 20.00 een film worden gedraaid over de regenwouden en stropers, en zou daarna worden geëvalueerd. Het zou volgens de website vlak achter Patronas liggen. Bij het vragen naar de weg bleek het aan de andere kant van een monorail lijn te liggen. Vanuit de trein zagen we hoe we de lichter wordende wolkenkrabbers achter ons lieten. We vroegen op het station om de weg. Niemand kebde de locatie, maar de hulpvaardige Maleisiërs zochten het telkens op op internet. Toch stuurde iedereen die we vroegen de andere kant op. Tegen 21 uur gaven we het op en kozen we voor eten in plaats van een uur te laat te komen. In het restaurant had de aardige serveerster het nog niet opgegeven en zei me het gebouw aan de overkant te proberen. Daar was het inderdaad, maar de film liep al een uur. We waren nog welkom maar we besloten toch te eten.

Woensdag ochtend bezocht ik met Yudhi en Aaron Butanic Gardens. Tuinen in een afgelegen stuk van de stad. Er was een vlinder park, een bloemen park en een vogelverblijf. We genoten vooral van de rust hier. Alleen het bloemengedeelte was gratis en hebben we dus bezocht. Daarna was er ook geen tijd meer om de rest te bezoeken. We deden namelijk alles te voet en als we binnen een uur geen eten konden vinden zouden we omvallen van de hitte. Terug richting centrum sjokken dus. Na de lunch heb ik geslapen. Ook 's avonds heb ik weinig gedaan.

Donderdag was er ook weinig energie meer over bij ons allemaal. Met Aaron, Patricia, Yudhi en Mélanie gingen we de stad verkennen via de gratis buslijnen die door de stad lopen. We wilden op iedere lijn gezeten hebben. Op 2 van de 4 hebben we al gezeten onderweg naar Petronas. Nog 2 te gaan. Dit kostte, gezien het formaat van de stad, al elkele uren. We hingen wat rond op de martkjes rond de bushalte. Op deze dag gebeurde er weinig om over naat huis te schrijven. Ik eindigde de avond met 2 bavaria blikjes en een dronken Yudhi op het dakterras van het hostel.

Vrijdag vertrok ik na de lunch met Patricia naar Melaka. De rest van het groepje ging ieder zijn eigen weg. We gingen met de bus en kwamen in de avond aan. Het is een grote stad met een klein centrumpje. Het zag er sfeervol uit onderweg naar het hostel. De fietstaxi's worden hier vooral gebruikt voor romantische doeleinden. De fietsen zijn versierd, hangen vol met verlichting en hebben een muziekinstallatie met zwoele muziek. Daarmee rijden de koppels, en hun bestuurder, langs het ook met licht versierde riviertje om daar te dansen.
Dit deden we dus niet. We liepen via de avondmarkt op jonkerstreet naar ons hostel.

Zaterdagochtend namen we een gratis rondleiding door het historische stadcentrum. Deze atad heeft een rijke geschiedenis waar de portugezen en nederlanders een hoofdrol in spelen. Je ziet ook veel nederlandse restanten. De heerenhuizen langs de rivier, het stadhuys en de nederlandse begraafplaats. Ik vond de uitstraling zelfs wel wat weg hebben van Maastricht in de winter. Zo klein, oud, rustig en sfeervol verlicht.

In de middag schuilden we voor de zon. Na het middagdutje en de zonsondergang werd ik pas weer actief. In een tempel aten we met de sheiks uit de stad. Hier wordt iedere avond gratis vegetarisch eten aangeboden. Daarna liepen we nog een stukje verder dan dat de gids ons vanochtend gebracht had. Het is nog steeds warm en vermoeiend, zelfs om 23 uur.

Zondag verhuisde ik naar Ringo's Foyer, een hostel dat me werd aangeraden door Dyonne die hier vorig naar verbleef. Ik heb hier 's middags weer gewacht op de zonsondergang. Daarna ging ik met wat andere hostelgangers en de receptioniste uiteten. Ik liet ze de tempel van gisteren zien want daar hadden ze nog niet van gehoord. Daarna liepen we nog over de avondmarkt. Later in de avond kwam Howard, de eigenaar, binnen. We keken een film en later nodigde hij ons uit voor een avond fietsrit. Niemand had interesse behalve ik. Om 00.30 werden de fietsen onder het zijl uit gehaald en reden we een rondje door de verlaten straten en rond de verlichte rivier.

Maandag nam ik de bus naar Singapore. Daar heb ik weer wat stempels laten zetten op de grens. Singapore is een klein land en tevens een grote stad. Een stuk duurder dan Kuala Lumpur en met een nog vreemdere architectuur in sommige wolkenkrabbers.

Dinsdag bezocht ik de Marina baai. Rond deze baai zijn de gebouwen erg futuristisch. De skyline is bizar, 's avonds kwam ik hier nog terug om de gebouwen te zien schitteren in de reflectie op het water. Behalve de hoge prijzen en gebouwen valt er nog iets op. Het is er ongelofelijk schoon en georganiseerd. De wetten zijn er ook streng en overtreders worden zwaar gestraft. Kauwgom is illegaal in dit land. Servetjes krijg je niet in restaurants. Eten en drinken in de metro kost $500. Roken is maar op zeer beperkte plaatsen toegestaan en peuken worden hier als afval beschouwd. Het is bijzonder om dit contrast te zien met de rest van Azië dat ik tot nu toe gezien had. Dat was namekijk erg goedkoop, redelijk arm, primitief, ongeorganiseerd en sterk vervuild. Na 2 nachten was het genoeg geweest en wilde ik weer terug naar de goedkope plekken.
Op woensdag probeerde te vertrekken naar Taman Negara, het oudste regenwoud ter wereld. Toen realiseerde ik me hoe afgelegen Singapore ligt. Vluchten zijn veel te duur. Ik besloot de bus te nemen. Vanaf toen begon ik mijn woorden terug te nemen over het fantastische verkeer in Maleisië. Ik zou volgens internet binnen een uurtje net de bus de grens over zijn. Na 2 uur te hebben gelopen naar verschillende opstappunten vond ik de bushalte. Met mijn laatste dollars wilde ik nog even lunchen. Ik vroeg de bediening om het onder de $5 te houden omdat ik nog iets over moest houden voor mijn busticket. Er werd een zuinige portie opgeschept. Toen tikte me een man op mijn schouders om me te vertellen dat ik zoveel mocht nemen als ik wilde op zijn kosten. Ik nam iets meer eten. Daarna stond ik weer voor een morele keuze. Deze man denkt dat ik te arm ben, maar in feite moet ik gewoon mijn geld kwijt voordat het waardeloos wordt als ik de grens over ga. Ik legde hem dat uit en bood hem mijn laatste dollars aan. Ik weet dat het hier een belediging is om vrijgevigheid te compenseren met een materialistische tegenprestatie. Hij zei me die dollars dan maar te houden als souvenir wat ik ook zeker doe. Ik ben even bij hem gaan zitten en hij maakte me een stuk wijzer over de islam. Daarna nam ik de bus.
Op de grens van Singapore was de rij voor locale paspoorten een stuk korten dan de overige. Daarom miste ik mijn bus en kon ik 15 minuten op de volgende wachten. Elke minuut ging er een bus dezelfde brug over tot de Maleisische grens, maar ik heb meer dan een uur in niemandsland staan wachten op mijn bus. Op de volgende grens (na 10 rijden) heb ik het met wat rennen en voorkruipen de bus nog net op tijd gehaald. Toen kwam ik 5 uur later dan gedacht aan in Johor Bahru. Daar gingen geen bussen in de richting van Taman Negara. Het was al avond dus ik nam maar een hostel. Het was een rustig hostel waar ik even lekker heb bankgehangen met een film, Unbroken. Voor degenen die de film kennen, ironisch genoeg raakte ik daarna aan de praat met mijn kamer genoot met een bijzonder levensverhaal. De 66 jarige amerikaan heeft in Vietnam gevochten, is goochelaar, hartpatient en hoorde dat hij nog maar een jaar had, kreeg een auto-ongeluk vanwege medicatiebijwerkingen, ging dan maar fietsen, zijn hart werd beter en hij ging reizen. Ondanks de oorlog is hij verliefd op Vietnam waar hij nu een school voor gochelaars begint. Wat een ambitie. Ik tref interessante mensen.
De volgende dag wilde ik de trein nemen naar Taman Negara. Dat is het beste advies volgens de slecht bijgehouden websites. 's Avonds op het treinstation hoorde ik dat er geen treinen gingen vanwege werken op het spoor voor onbepaalde tijd. Ik was net zo ver als gisteren. Om 21 uur besloot ik op de bonnefooi om via Kuala Lumpur te gaan. Ter vergelijking: om 21 uur bedenken dat je van Maastricht naar Parijs gaat. Er zijn bussen genoeg naar deze hoofdstad. De bussen hebben de airco altijd flink aan, maar deze rit was echt absurd. Ik heb liggen koukleumen in de bus. Gelukkig was de volgende dag mijn klets nog niet weg. 's Nachts bleef ik in Kuala Lumpur op de bushalte om de volgende ochtend via 2 bussen om 15 uur in bed te liggen in Kuala Tahan. Tegenover de jungle. Vandaag heb ik er al een voorproefje genomen. Morgen ga ik voor 2 dagen de jungle in met een overnachting in een grot. Vanaf vandaag heb ik nog net zoveel dagen te gaan als dat ik al gehad heb ik Azië. Over 10 weken ben ik thuis.

Foto’s

1 Reactie

  1. Carla Renzen:
    24 mei 2015
    Hallo Stefan sorry dat ik de 2 voorliggende verhalen gemist hebt,dat komt omdat mijn berichten na 2 dagen vanzelf uit mijn mailbox verdwijnen en ik op dat moment in Barcelona was en niet altijd internet had dat vond ik reuze jammer en heb dit nog tegen je broer Mark gezegd,maar hij zei me dat alles goed met je ging. Je hebt me weer helemaal bij gepraat nu wat een geweldig reisverslag als ik het zo aan het lezen ben zit ik er zo alsof ik met je mee bent zo mooi en spannend geschreven en wat een avontuur wat jij beleefd het is bijna niet in te denken dat je al op de helft zit ongelooflijk wat is die tijd voor mijn gevoel dan snel gegaan ik hoop dat de andere helft van de reis net zo mooi,spannend en avontuurlijk is en zeker een mooie levenservaring mag zijn waar jij de rest van jouw leven op terug zal kijken. Op 24 juli vertrek ik voor 1 maand naar Spanje dan zal ik weer niet alles kunnen lezen,maar hoop tot die tijd nog veel te lezen over dit mooie avontuur Stefan veel genot liefs xxx Carla