De kindjes in Afrika
30 juni 2015 - Puerto Galera, Filipijnen
Vorige week dinsdag was voordat ik wakker werd de hond al uitgelaten en het eten klaar. Mijn host Alexander vertrok naar zijn werk en liet mij alleen in zijn kamer. Echt alleen was ik niet. Zijn huisdieren (een kalkoen, een uil, een cavia, een Boston terriër, en een chinese vis met een gigantisch voorhoofd) en de vele kamerplanten maken de kamer levendig. Ik gebruikte mijn tijd om op de computer mijn vorige blog te schrijven en mijn tijd in de Filipijnen te plannen. Verder was het een rustdag. Om de paar minuten kwam er een nieuwe portie eten en een kan drinken binnen. Voordat de avond begon kreeg ik tot 3 keer toe een zak rijst met meerdere bijgerechten en 2 grote kannen sap, naast het onbeperkte water en de tussendoortjes. Dit wordt voorgeschoteld door Alexanders moeder, tante of oma. In de wijk is deze familie bekend merk ik als ik met de hond rondloop. Iedereen maakt gratis gebruik van elkaars diensten. Moeder heeft een kruidenier, oom is klusjesman, tante doet het huishouden, oma kookt, de onderbuurvrouw is kapster en Alexanders verantwoordelijkheid is de dagelijkse massage voor oma. In de avond kwam hij thuis van het werk. Hij had weer veel te veel eten bij zich. Hij was in me teleurgesteld omdat ik zo heb zitten lijden. Ik had namelijk de airco niet aan (omdat ik al 2 ventilatoren had) en ik had niet al mijn eten op (het was genoeg om een gezin mee te voeden) en ik had de koeling van de watertank uitgetrokken (want ik had al 4 liter sap). Ik had me van hem nog meer moeten laten verwennen. Ik legde uit dat ik voor mezelf kan zorgen en hij zich niet zo druk moet maken. Ik kreeg toestemming om hem een draai om zijn oren te geven als hij weer de bezorgde moeder uithing, wat ik al heel wat keren heb gedaan. Ik legde hem ook uit dat ik geen eten wil laten verspillen. Daar had hij nog niet bij nagedacht. Hij zei dat het overgebleven eten naar de hond gaat (arme jongen eet de hele dag rijst) maar ik geloof dat het meeste wordt weggegooid. Net als waarschijnlijk de meeste kinderen in Nederland leerde ik vroeger om mijn bord leeg te eten om solidair te zijn met de arme kindjes in Afrika. Nu ben ik niet in Afrika, maar in dezelfde straat waar ik mezelf met eten volprop liggen mensen in krotten en op straat en graaien de kinderen in het vuilnis. Hoe dichter het bij huis komt, hoe minder het de mensen lijkt te boeien. Het contrast tussen arm en rijk wordt zo groot dat medeleven voelen moeilijk wordt. De armen lijken tot een andere soort te horen en net als met de straathonden en -katten wordt er langs ze af geleefd.
Maar Alex meent het goed. Deze jongen heeft me deze avond ook gehypnotiseerd en me geleerd hoe ik dat bij anderen kan doen.
Woensdag had ik genoeg van het binnen zitten. Ook al loop ik hier niet graag alleen over straat, ik waagde het er op. Ik ging naar Makati, het rijke zakencentrum van de Filipijnen. Ik ging naar een winkelcentrum. Daar had ik 's avonds met Lars Oorsprong afgesproken. Maar een aantal trouwe lezers kennen hem beter als Lars II. Lars is een oud collega van Euromedica, hij werkt hier op de ambassade. Na zijn werk deed hij een drankje met zijn collega en ik. Leuk om weer een bekende tegen te komen. Het werd erg gezellig en donker en laat. Ik voelde me hier meer op mijn gemak dan in een taxi naar mijn host in Tondo, de getto van Manilla (google 'Tondo Manila' maar eens voor de grap). Lars nodigde me uit in zijn apartement dat op loopafstand lag. We borrelden nog even op het balkon. Vreemd om over personen en plekken in Maastricht te kunnen praten en dat de ander dan ook weet waar ik het over heb. Na het Maastrichts volkslied en iets over een vespa zonder slot te hebben gelald viel ik in slaap.
's Ochtends wilde ik weer vroeg terug naar Manilla. Natuurlijk is er geen taxichauffeur zo gek om me in de spits naar Tondo te brengen als er genoeg andere klanten zijn. Ik liep met Lars mee naar de ambassade zodat zijn collega me een taxi kon regelen via een mobiele app. De taxichauffeur bood me zijn dochter aan voor een redelijke prijs. Ze werkt in het onderwijs dus hij vond haar wel de moeite waard. Eenmaal terug 'thuis' was Alex al op het werk. Weer een dag met het rijk voor mezelf. Ik had vandaag eigenlijk willen vertrekken naar Lucena, mijn volgende bestemming. Maar door problemen met mijn telefoon liep ik Alex mis. Dan maar weer een dag binnen hangen.
Vrijdag ging ik dan toch eindelijk vertrekken. Ik ging kamperen met Lira (Filipijnen), haar ken ik via couchsurfing. Alex zorgt natuurlijk weer voor veel te veel spullen. Hij leent me een tent, pan, deken, eten, afwasmiddel en nog van alles uit. Met een volle rugzak nam ik een bus naar Lucena (regiocode 043). Een paar uur later kwam ik aan bij een van Lucena's vele Jollibees, een populaire fastfood keten. Geen idee of dit het filiaal was waar ik had afgesproken. Ik kocht beltegoed voor mijn nieuwe simkaart, trakteerde straatkinderen en mezelf op een donut, en ging in Jollibee zitten. Ik bestelde internet data met mijn nieuwe beltegoed. Het bleek niet te werken. Ik had geen adres of telefoonnummer van Lira of een hostel. Zonder internet had ik helemaal niks. Ik ging terug naar de beltegoedverkoopster die me tevergeefs probeerde te helpen. Ik liep een rondje door de straat op zoek naar gratis wifi. Bij 7eleven, een grote winkelketen, vond ik een netwerk dat een account vereiste. Mijn batterij raakte nu leeg. Mijn overvolle rugzak overhoop halend zocht ik naar mijn oplader. Ik was lichtelijk gestresst en klungelde nogal. Ik trok nog meer aandacht dan ik gewoonlijk doe. Na bijna een half uur buiten de winkel te hebben geklooid ging ik naar binnen om naar internet te vragen. De vriendelijke werknemer logde me in op hun netwerk en ik kon eindelijk online. Lira belde me direct via facebook en één minuut later stond ze naast me. Met ongelofelijk veel geluk was ik bij de juiste Jollibee afgezet en lag haar verblijf achter de 7eleven. Sterker nog. Mijn half uur gestuntel was volledig in hun zicht als ze even naar buiten hadden gekeken. Wat een toeval en wat een geluk. Het was intussen wel al te laat om te kamperen dus ik bleef hier vandaag. Die telefoon heeft me nu al 2 dagen op rij gekost. Ik leerde Lira's vrienden, Harry en Dwight, kennen terwijl zijzelf verdween. Net als bij mijn aankomst in Manilla is mijn host al meteen eten voor me aan het regelen. 's Avonds gingen we met z'n vieren naar een zwembad. Onderweg heb ik mijn persoonlijke record van het aantal passagiers op een brommer verhoogd van 3 naar 5. Ons vieren en de bestuurder van de tricycle, een afgekeurde brommer met een eraan vast gelaste zijspan. We waren de enige gasten en hadden het zwembad en de karaoke machine voor ons alleen.
Zaterdag was het eindelijk zo ver, ik ging kamperen aan de Majayjay waterval. Harry was vertrokken in de ochtend dus ik vertrok met een Filipino en een Filipina naar dit natuurpark. Daar kwamen we door middel van 2 jeepneys en een tricycle rit. Jeepneys zijn jeeps met een grote laadruimte. Naast de chauffeur zaten nog 3 passagiers. Achterin zat ik met nog een man of 30. En achterop de bumper hing nog een conducteur van een jaar of 11 oud. Aangekomen bij de waterval zetten we de tent van Alex op. Hij was niet geheel waterdicht. Ik knutselde een regenpijp op het dak dat al snel op de proef werd gesteld door een regenbui. Het dak hield het gelukkig, maar aan de kapotte rits aan de ingang kon ik niks doen. Na de regen ging ik naar de waterval. Ik ging het ijskoude en vieze water in en onder de waterval had ik mijn eerste selfiestick ervaring. Na nog 3 regenbuien in 2 uur besloten we te vertrekken. In de avond vielen de anderen snel in slaap.
Zondag wilde ik verder reizen naar een plek waar ik kon zwemmen met walvishaaien. Het was nu pas dat Lira me waarschuwde dat het daar waarschijnlijk niet het seizoen voor is. Het internet gaf haar gelijk. Ik kon mijn reisschema weer omgooien. Ik kon vandaag toch niks anders doen, want Lira en Dwight zijn allebei ziek en doen niks anders dan slapen, onderbroken door de nodige toiletbezoeken. Ik laat de dagen aan me voorbij gaan. Ik zit op het punt in mijn reis waarop de energie op raakt. De energie en de concentratie die nodig is om dit nieuwe land te leren kennen is er nauwelijks. Een nieuwe taal, nieuwe valuta, nieuwe prijzen om in te onderhandelen, nieuwe omgangsvormen, nieuwe mensen, nieuwe vervoersmiddelen. De Filipijnen zijn arm en is nog niet erg begaan door rugzakkers als ik. Ik moet me dus aanpassen aan de lokale manier van doen. Het is daarom niet het makkelijkste land en mijn gedachten dwalen steeds vaker af naar thuis. Ik verlang weer naar het leven dat me in eerste instantie hierheen heeft doen ontsnappen. Ik verheug me op mijn master opleiding en wil weer iedere dag naar de bieb. Ik weet ook wel dat ik daar na het eerste semester weer anders over denk, maar voor nu lijk ik lang genoeg van huis te zijn geweest. En dan kom ik er achter dat ik 'pas' op 75% van de reis zit en dat ik 'nog' 5 weken 'moet'. Wat ik van reizigers met ervaring hoor is dat de tijd in de laatste fase het snelste voorbij vliegt, dus ik probeer de momenten te koesteren.
In de avond kwam Dwight weer overeind en hij vond dat ik me verveelde. Hij stelde voor om samen te gaan eten in het winkelcentrum. Daar aangekomen vroeg hij wat ik wilde eten. Dat wist ik wel. Voor een keer geen fastfood en voor een keer geen vlees. We vonden een plek dat leek op een fastfood restaurant, maar er werd wel echt gekookt enzo. We stonden er 10 minuten in de rij en moesten nog eens 30 minuten op onze bestelling wachten. Echt fast is de food dus niet. Ik vroeg om iets vegetarisch. Ik kreeg gebakken groeten, varkensvlees, garnalen en inktvis op een hotplate. Waarschijnlijk het meest vegetarische dat ze hebben. Vegetarisch betekent hier volgens mij 'iets met groenten'. Veel mensen eten ongezond en zijn aan de zware kant. De andere helft bedelt op straat. Slecht eten is waarschijnlijk ook de reden waarom Dwight en Lira ziek zijn. We hebben constant hetzelfde gegeten, en ja hoor, ik moet er ook aan geloven. Één keer maar gelukkig. De wc's in het winkelcentrum hadden gelukkig geen bumgun (waterstraaltje) of wcpapier. Ik ben uiteraard wel op reis om mijn probleem oplossend vermogen te vergroten. Het moet me niet te gemakkelijk worden gemaakt. Op de terugweg in de tricycle viel me op dat er vaak een Jezus afbeelding of een kruisje hangt. Logisch ook. Deze stalen kooi op wielen heeft natuurlijk geen airbag en je wil toch iets van bescherming hebben als je als een maniak wil rijden.
Maandag stond ik om 6 uur op om te vertrekken naar Puerto Galera. Deze plaats komt in de meeste lijsten voor als het gaat om de beste duikplekken. Het was een vermoeiende reis met onderweg veel leugenaars, afzetters en agressieve verkoop manieren. Op de haven onderweg naar Puerto Galera zag ik de eerste niet-Filipino's. Een toerist wierp bedelende kindjes die op de boot klommen muntjes toe als broodkruimels naar eendjes. De kinderen doken dan de zee in om de centen te zoeken. Beide partijen konden ermee lachen, maar ik vond het te triest voor woorden om zulke spelletjes met ze te spelen. De toeristen stapten uit in het duurdere en toeristische Sabang. Tegen 14 uur kwam ik aan in mijn hotel, met een prijs dat boven mijn budget ligt. Zoals ik al zei zijn er geen backpackers, dus ook geen hostels. Ik ben de enige gast in het hotel en ook in de stad heb ik geen toerist gespot. Voor het eerst heb ik een wc die ik als eerste gebruik sinds de laatste poetsbeurt. Een echte privé kamer met airo en tv. Ik vond het film kanaal en met een reeks films rustte ik uit in bed.
Vandaag vertrok ik naar Sabang, op zoek naar een goed duikcentrum. Voordat ik het wist (ik werd zelfs onderbroken tijdens het schrijven van dit verhaal) lag ik in het water om te duiken. Het was weer even wennen, zeker met de deze gids. Er was weinig communicatie en hij had weinig geduld met mijn onervarenheid. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak. Zeker niet nadat hij de voor mij belangrijkste regel van het duiken brak: blijf van het koraal en de vissen af. Hij porde een aantal om zeker te weten dat ik het gezien had. Ik begon te ontspannen toen ik een paak frogfishes (ik weet de Nederlandse naam niet, het was geen kikkervis), tientallen zeesterren, engelvissen en een schilpad zag. Prachtig. Ik was alweer van de wereld. Geen moeheid, geen Nederland, geen zweterige rammelende busritten, geen ruzie over ticket prijzen, geen toekomst, geen verleden. Gewoon nu. Nu gewoon genieten.
Maar Alex meent het goed. Deze jongen heeft me deze avond ook gehypnotiseerd en me geleerd hoe ik dat bij anderen kan doen.
Woensdag had ik genoeg van het binnen zitten. Ook al loop ik hier niet graag alleen over straat, ik waagde het er op. Ik ging naar Makati, het rijke zakencentrum van de Filipijnen. Ik ging naar een winkelcentrum. Daar had ik 's avonds met Lars Oorsprong afgesproken. Maar een aantal trouwe lezers kennen hem beter als Lars II. Lars is een oud collega van Euromedica, hij werkt hier op de ambassade. Na zijn werk deed hij een drankje met zijn collega en ik. Leuk om weer een bekende tegen te komen. Het werd erg gezellig en donker en laat. Ik voelde me hier meer op mijn gemak dan in een taxi naar mijn host in Tondo, de getto van Manilla (google 'Tondo Manila' maar eens voor de grap). Lars nodigde me uit in zijn apartement dat op loopafstand lag. We borrelden nog even op het balkon. Vreemd om over personen en plekken in Maastricht te kunnen praten en dat de ander dan ook weet waar ik het over heb. Na het Maastrichts volkslied en iets over een vespa zonder slot te hebben gelald viel ik in slaap.
's Ochtends wilde ik weer vroeg terug naar Manilla. Natuurlijk is er geen taxichauffeur zo gek om me in de spits naar Tondo te brengen als er genoeg andere klanten zijn. Ik liep met Lars mee naar de ambassade zodat zijn collega me een taxi kon regelen via een mobiele app. De taxichauffeur bood me zijn dochter aan voor een redelijke prijs. Ze werkt in het onderwijs dus hij vond haar wel de moeite waard. Eenmaal terug 'thuis' was Alex al op het werk. Weer een dag met het rijk voor mezelf. Ik had vandaag eigenlijk willen vertrekken naar Lucena, mijn volgende bestemming. Maar door problemen met mijn telefoon liep ik Alex mis. Dan maar weer een dag binnen hangen.
Vrijdag ging ik dan toch eindelijk vertrekken. Ik ging kamperen met Lira (Filipijnen), haar ken ik via couchsurfing. Alex zorgt natuurlijk weer voor veel te veel spullen. Hij leent me een tent, pan, deken, eten, afwasmiddel en nog van alles uit. Met een volle rugzak nam ik een bus naar Lucena (regiocode 043). Een paar uur later kwam ik aan bij een van Lucena's vele Jollibees, een populaire fastfood keten. Geen idee of dit het filiaal was waar ik had afgesproken. Ik kocht beltegoed voor mijn nieuwe simkaart, trakteerde straatkinderen en mezelf op een donut, en ging in Jollibee zitten. Ik bestelde internet data met mijn nieuwe beltegoed. Het bleek niet te werken. Ik had geen adres of telefoonnummer van Lira of een hostel. Zonder internet had ik helemaal niks. Ik ging terug naar de beltegoedverkoopster die me tevergeefs probeerde te helpen. Ik liep een rondje door de straat op zoek naar gratis wifi. Bij 7eleven, een grote winkelketen, vond ik een netwerk dat een account vereiste. Mijn batterij raakte nu leeg. Mijn overvolle rugzak overhoop halend zocht ik naar mijn oplader. Ik was lichtelijk gestresst en klungelde nogal. Ik trok nog meer aandacht dan ik gewoonlijk doe. Na bijna een half uur buiten de winkel te hebben geklooid ging ik naar binnen om naar internet te vragen. De vriendelijke werknemer logde me in op hun netwerk en ik kon eindelijk online. Lira belde me direct via facebook en één minuut later stond ze naast me. Met ongelofelijk veel geluk was ik bij de juiste Jollibee afgezet en lag haar verblijf achter de 7eleven. Sterker nog. Mijn half uur gestuntel was volledig in hun zicht als ze even naar buiten hadden gekeken. Wat een toeval en wat een geluk. Het was intussen wel al te laat om te kamperen dus ik bleef hier vandaag. Die telefoon heeft me nu al 2 dagen op rij gekost. Ik leerde Lira's vrienden, Harry en Dwight, kennen terwijl zijzelf verdween. Net als bij mijn aankomst in Manilla is mijn host al meteen eten voor me aan het regelen. 's Avonds gingen we met z'n vieren naar een zwembad. Onderweg heb ik mijn persoonlijke record van het aantal passagiers op een brommer verhoogd van 3 naar 5. Ons vieren en de bestuurder van de tricycle, een afgekeurde brommer met een eraan vast gelaste zijspan. We waren de enige gasten en hadden het zwembad en de karaoke machine voor ons alleen.
Zaterdag was het eindelijk zo ver, ik ging kamperen aan de Majayjay waterval. Harry was vertrokken in de ochtend dus ik vertrok met een Filipino en een Filipina naar dit natuurpark. Daar kwamen we door middel van 2 jeepneys en een tricycle rit. Jeepneys zijn jeeps met een grote laadruimte. Naast de chauffeur zaten nog 3 passagiers. Achterin zat ik met nog een man of 30. En achterop de bumper hing nog een conducteur van een jaar of 11 oud. Aangekomen bij de waterval zetten we de tent van Alex op. Hij was niet geheel waterdicht. Ik knutselde een regenpijp op het dak dat al snel op de proef werd gesteld door een regenbui. Het dak hield het gelukkig, maar aan de kapotte rits aan de ingang kon ik niks doen. Na de regen ging ik naar de waterval. Ik ging het ijskoude en vieze water in en onder de waterval had ik mijn eerste selfiestick ervaring. Na nog 3 regenbuien in 2 uur besloten we te vertrekken. In de avond vielen de anderen snel in slaap.
Zondag wilde ik verder reizen naar een plek waar ik kon zwemmen met walvishaaien. Het was nu pas dat Lira me waarschuwde dat het daar waarschijnlijk niet het seizoen voor is. Het internet gaf haar gelijk. Ik kon mijn reisschema weer omgooien. Ik kon vandaag toch niks anders doen, want Lira en Dwight zijn allebei ziek en doen niks anders dan slapen, onderbroken door de nodige toiletbezoeken. Ik laat de dagen aan me voorbij gaan. Ik zit op het punt in mijn reis waarop de energie op raakt. De energie en de concentratie die nodig is om dit nieuwe land te leren kennen is er nauwelijks. Een nieuwe taal, nieuwe valuta, nieuwe prijzen om in te onderhandelen, nieuwe omgangsvormen, nieuwe mensen, nieuwe vervoersmiddelen. De Filipijnen zijn arm en is nog niet erg begaan door rugzakkers als ik. Ik moet me dus aanpassen aan de lokale manier van doen. Het is daarom niet het makkelijkste land en mijn gedachten dwalen steeds vaker af naar thuis. Ik verlang weer naar het leven dat me in eerste instantie hierheen heeft doen ontsnappen. Ik verheug me op mijn master opleiding en wil weer iedere dag naar de bieb. Ik weet ook wel dat ik daar na het eerste semester weer anders over denk, maar voor nu lijk ik lang genoeg van huis te zijn geweest. En dan kom ik er achter dat ik 'pas' op 75% van de reis zit en dat ik 'nog' 5 weken 'moet'. Wat ik van reizigers met ervaring hoor is dat de tijd in de laatste fase het snelste voorbij vliegt, dus ik probeer de momenten te koesteren.
In de avond kwam Dwight weer overeind en hij vond dat ik me verveelde. Hij stelde voor om samen te gaan eten in het winkelcentrum. Daar aangekomen vroeg hij wat ik wilde eten. Dat wist ik wel. Voor een keer geen fastfood en voor een keer geen vlees. We vonden een plek dat leek op een fastfood restaurant, maar er werd wel echt gekookt enzo. We stonden er 10 minuten in de rij en moesten nog eens 30 minuten op onze bestelling wachten. Echt fast is de food dus niet. Ik vroeg om iets vegetarisch. Ik kreeg gebakken groeten, varkensvlees, garnalen en inktvis op een hotplate. Waarschijnlijk het meest vegetarische dat ze hebben. Vegetarisch betekent hier volgens mij 'iets met groenten'. Veel mensen eten ongezond en zijn aan de zware kant. De andere helft bedelt op straat. Slecht eten is waarschijnlijk ook de reden waarom Dwight en Lira ziek zijn. We hebben constant hetzelfde gegeten, en ja hoor, ik moet er ook aan geloven. Één keer maar gelukkig. De wc's in het winkelcentrum hadden gelukkig geen bumgun (waterstraaltje) of wcpapier. Ik ben uiteraard wel op reis om mijn probleem oplossend vermogen te vergroten. Het moet me niet te gemakkelijk worden gemaakt. Op de terugweg in de tricycle viel me op dat er vaak een Jezus afbeelding of een kruisje hangt. Logisch ook. Deze stalen kooi op wielen heeft natuurlijk geen airbag en je wil toch iets van bescherming hebben als je als een maniak wil rijden.
Maandag stond ik om 6 uur op om te vertrekken naar Puerto Galera. Deze plaats komt in de meeste lijsten voor als het gaat om de beste duikplekken. Het was een vermoeiende reis met onderweg veel leugenaars, afzetters en agressieve verkoop manieren. Op de haven onderweg naar Puerto Galera zag ik de eerste niet-Filipino's. Een toerist wierp bedelende kindjes die op de boot klommen muntjes toe als broodkruimels naar eendjes. De kinderen doken dan de zee in om de centen te zoeken. Beide partijen konden ermee lachen, maar ik vond het te triest voor woorden om zulke spelletjes met ze te spelen. De toeristen stapten uit in het duurdere en toeristische Sabang. Tegen 14 uur kwam ik aan in mijn hotel, met een prijs dat boven mijn budget ligt. Zoals ik al zei zijn er geen backpackers, dus ook geen hostels. Ik ben de enige gast in het hotel en ook in de stad heb ik geen toerist gespot. Voor het eerst heb ik een wc die ik als eerste gebruik sinds de laatste poetsbeurt. Een echte privé kamer met airo en tv. Ik vond het film kanaal en met een reeks films rustte ik uit in bed.
Vandaag vertrok ik naar Sabang, op zoek naar een goed duikcentrum. Voordat ik het wist (ik werd zelfs onderbroken tijdens het schrijven van dit verhaal) lag ik in het water om te duiken. Het was weer even wennen, zeker met de deze gids. Er was weinig communicatie en hij had weinig geduld met mijn onervarenheid. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak. Zeker niet nadat hij de voor mij belangrijkste regel van het duiken brak: blijf van het koraal en de vissen af. Hij porde een aantal om zeker te weten dat ik het gezien had. Ik begon te ontspannen toen ik een paak frogfishes (ik weet de Nederlandse naam niet, het was geen kikkervis), tientallen zeesterren, engelvissen en een schilpad zag. Prachtig. Ik was alweer van de wereld. Geen moeheid, geen Nederland, geen zweterige rammelende busritten, geen ruzie over ticket prijzen, geen toekomst, geen verleden. Gewoon nu. Nu gewoon genieten.
Anja en Jo