Na regen komt zonneschijn.

Dinsdag 30 juni. Na het duiken ben ik naar de White Beach van Puerto Galera gegaan. Ik had het hele stand voor mij alleen. Dat kan een voordeel zijn van reizen in het laagseizoen, maar op dit moment voelt het niet zo. Ik voel me de laatste dagen erg alleen. Alleen in het hotel, alleen in het duikcentrum, alleen eten en nu alleen naar het strand. Naast de eenzaamheid is er nog een minpunt aan het zijn van de enige toerist. De ratio tussen irritante verkopers en toeristen ligt erg in mijn nadeel. Tot nu toe kwam ik altijd wel wat irritante verkopers tegen tijdens mijn reis, maar hier is het gewoon te overdreven. Letterlijk iedere 5 meter wordt er op de meest onbeschofte manier op me geroepen om me met de brommer of tricycle de stad uit te brengen. Voor een euro willen ze me dolgraag de stad uit hebben. Erg welkom voelde ik me niet. En als het geen brommer was dan was het wel een ketting, hotelkamer, schroevendraaier of mango die ze me wilden aansmeren. Dit moedigde me niet aan om andere mensen aan te spreken omdat de ruime meerderheid me alleen ziet voor mijn geld. Ik vertrouw mensen niet meer als ze interesse in me proberen te tonen. Hun verkooptechniek is zo brutaal dat ik echt op mijn lip moet bijten om niet op ze uit te flippen. Mijn energielevel is nu te laag om nog veel te kunnen tolereren. Ik zit erdoorheen. Ik heb versterking nodig. Ik wil weg hier. Het maakt me niet meer uit waarheen, als ik maar een garantie op goed gezelschap heb. Terug in het hotel probeerde ik (voor de zoveelste keer) mijn plannen te wijzigen. Het internet was op dit moment overbelast dus ik kon geen reisinformatie opzoeken. Pas om middernacht was het netwerk beschikbaar. Maar internet geeft niet veel meer helderheid. De websites zijn erg oud en onbetrouwbaar. Gaat er wel of geen boot? Duurt de reis in totaal 1 of 2 dagen? Iedere website of blog geeft andere informatie. Ik kwam er niet wijs uit.

De volgende ochtend sprak ik met de hoteleigenaar. Zij had wel iemand voor me die vliegtickets voor me kon boeken. Ook de vriendelijke hoteleigenaar probeert een slaatje uit me te slaan. Ik kocht een vliegticket van Manilla naar Puerto Princesa op het eiland Palawan voor de volgende dag. Vandaag dus nog maar een dag gebleven. Ik heb weer gedoken in Sabang. Daarna liep ik met mijn vingers in mijn oren door de straat naar een plek om te lunchen. Ik probeerde de tientallen schreeuwende mannetjes zo goed als mogelijk te negeren, maar dat was moeilijk. Zonder ergens om gevraagd te hebben volgen sommigen me zelfs enkele meters terwijl ze willekeurige bestemmingen opnoemen waar ze me op hun brommertje willen afzetten. Na het eten koos ik voor de minst schreeuwerige brommerrijder en vertrok ik voor de laatste keer uit Sabang. In het hotel deed ik vervolgens niks anders dan slapen en films kijken.

Donderdagochtend stond ik vroeg op om eindelijk te kunnen vertrekken. Er zijn mensen in El Nido, Palawan, die ik via Alexander ken. Ik ga ze opzoeken, maar vanuit hier duurt dat 2 dagen. In de ochtend nam ik de boot terug naar Batangas. Ik twijfelde even of ik wel op de juiste haven aankwam, maar later herkende ik de kindjes die ik op de heenweg achter de munten aan zag duiken. Ze lagen nu alweer om 8 uur in het water. Vanuit daar nam ik de bus naar Manilla. Ik dropte mijn grote bagage bij Alexander thuis en ging met mijn dagrugzak verder. Ik vloog naar Puerto Princesa, Palawan. Het is intussen 17 uur. Ik werd opgehaald door het hostelpersoneel van waar ik geboekt heb. Ik heb expres een slaapzaal geboekt, zodat ik mensen zou ontmoeten. Helaas zat er in dit hostel niemand anders dan de Australische hosteleigenaar met zijn vrienden, biertjes en interessante praatjes. Daar had ik even geen zin in. Uit verveling, vermoeidheid, en eenzaamheid ging ik om 20.30 al slapen.

Vrijdag boekte ik het busje van 9 uur naar El Nido. Om 10.15 werd ik opgehaald. Het busje zat vol met sociale mensen. Normaal wordt er in de minibusjes alleen geslapen en in ieder geval niet gesproken. Hier sprak iedereen met elkaar en na de lunchpauze besloot iemand met rum en muziek de bus om te dopen tot partybus. Ik voelde me per kilometer beter worden. Ik had geen verwachting van El Nido, ik had eigenlijk geen idee waar ik heen ging. Het gebied is alleen te bereiken via een lange kronkelende bosweg. Heerlijk om de natuur weer in te gaan. Langs de kant graasden de buffels en liepen honderden kinderen naar school. Een prachtig beeld vergeleken met de natuurloze Manilla met haar straatkinderen. Ook vertelde de man met de rum zijn goede ervaringen van zijn bezoek in El Nido van vorig jaar. Ik beurde direct op en kon niet wachten om aan te komen. Na 7 uren rijden kwam ik aan en zocht ik het hostel van Maxime (België) en Petra(Finland), andere couchsurfers van Alexander. Het balkon van het hostel was de grote gemeenschappelijke ruimte en gaf ons een ongelofelijk uitzicht van de vele eilandjes in de zee. Na regen komt zonneschijn. Helaas kun je dat in dit geval niet letterlijk nemen. Het tyfoonseizoen is begonnen en dat brengt een hoop regen met zich mee. Terwijl jullie de hittegolf over jullie heenkregen werd ik voor het eerst sinds maanden afgekoeld door de regen. Ik draag nog steeds zoals iedere dag een korte broek, t-shirt en slippers, maar het is kouder dan ik gewend ben. Zo'n 23 graden. Andere mensen in het hostel leken erg somber door de regen, maar ik voelde super gelukkig nu ik eindelijk aanspraak had. En ik bevond me ook nog eens in een paradijs. Dit is het beeld waarvoor ik naar de Filipijnen kwam.

Zaterdag ging ik met Maxime, Petra, Juliette (Frankrijk) en Peter (Engeland) naar een mooi strand. We namen de tricycle met ons 5en en de bestuurder, weer een nieuw record dus. Op het strand stond een sterke wind. We hebben er vooral foto's gemaakt. Zonnen en zwemmen was met het weer niet aangenaam. Uiteindelijk zijn we tijdens een regenbui vertrokken. 's Avonds zat het balkon helemaal vol met mensen. We speelden wat kaartspellen. Gezelligheid.

Zondag wilde ik een boottoer boeken dat je verschillende eilanden laat zien. Maxime en Petra hadden er vrijdag een gedaan en waren er erg enthousiast over. Helaas heeft de kustwacht alle boten aan wal gehouden vanwege het slechte weer. De zee zou te gevaarlijk zijn. Gelukkig verhuurden ze wel kajaks. Met 8 personen uit het hostel huurden we 4 kajaks en gingen we de zee op die te gevaarlijk was voor boten. Het regende niet vandaag maar er stond wel een wind die golven maakte. We stoken over naar een eiland met een strand. We hadden ons eigen strand op dit bijna onbewoonde eiland. We vonden er een man in een zelfgebouwde hut op het strand. We gingen ook nog een eiland verder waar ook een gezin woonde in the middle of nowhere. Dichter bij de natuur kun je niet komen. Het is echt een ongelofelijk zicht. Helaas kan ik geen foto's plaatsen voordat ik thuis kom. De weg terug naar El Nido was zwaar vanwege de tegenwind. De golven werden hoger. We waren ook erg onvoorbereid zonder eten en drinken. Ik deelde de kajak met iemand met een kater en die nog niet gegeten had. Dus ik peddelde voor twee. Het was erg ruig om te doen. Af en toe kwam er een schildpad boven water. Echt een top dag. Natuurlijk was het ook gevaarlijk wat we deden, maar dat maakte het ook wel spannender. Sowieso, als ik geen risiconemer was geweest dan zat ik nu nog steeds in Nederland.
Terug in El Nido hebben we fantastisch gegeten en in de avond gingen we uit in de reggae bar. Erg lang konden we niet op blijven. Om 23 uur lag iedereen in bed.

Maandag probeerden we de toer nog eens te boeken. Nog steeds geen bootverkeer. Iedereen had het wel gehad met het weer en de onvoorspelbare boten. Iedereen verliet het hostel op een andere na, die ziek in bed bleef. Maxime en Petra zijn net naar Puerto Princesa terug vertrokken. Ik bleef alleen achter. No way! Gelukkig gaan er een hoop busjes naar Puerto Princesa. 4 uren na Maxime en Petra was ik ook onderwerg naar Puerto Princesa. Daar trof ik hen in een hostel. Ik ging weer vroeg naar bed.
Dinsdag deden we met z'n drieën een boottoer in Honda bay. Daar konden we snorkelen op 2 stranden. Het was een mooie zonnige dag. Er was aan de oppervlakte niet veel te zien tijdens het snorkelen, dus op het tweede strand leerde de gids ons een beetje freediven. Zo konden we enigzins wat zien op een aantal meter diepte. Nog steeds niet heel spectaculair om eerlijk te zijn. Maar op het derde eiland van de toer stond het buffet klaar. Dat was fantastisch. We hebben ons flink vol gegeten en hebben ons daarna op het strand neergelegd. Dit was de laatste stop van de toer.
In de avond hadden we met een lokale couchsurfer afgesproken. Hij nam ons mee naar een marktje, restaurant en een bar.

Woensdag ging mijn vlucht terug naar Manilla. Maxime en Petra gaan ook naar de hoofdstad omdat we vanuit daar met Alexander een trip naar Sagada gaan maken. Maar Maxime en Petra vlogen één dag later, dus ik ging alleen. De vlucht duurde één uur, en van het vliegveld naar Tondo duurde 2 uren. In Alexanders kamer ontmoette ik Coco (Filipijnen) en Cristobal (Frankrijk). Cristobal is ook Alexanders couchsurfer en komt ook mee naar Sagada. Met z'n drieën gingen we naar buiten voor koffie en wachtten we tot Alexander thuis kwam van zijn werk. Alexander kwam met een vriendin Angel, en een hoop eten, binnen. Laat in de avond gingen we op stap. Ik had voor het eerst weer de energie om tot laat op te blijven. Het was erg gezellig met dit groepje. In de bar speelde een liveband. Ik had de eer om een nummer met de band mee te vegen van achter net drumstel. We bleven tot sluitingstijd en gingen om 5 uur slapen. Ik heb weer iets meer energie. Waarschijnlijk omdat ik me al een paar dagen op Sagada verheug.

Woensdag werden Maxime en Petra van het vliegveld opgehaald. Later op de dag kwamen er nog twee van Alexanders vrienden binnen. Ook zijn werkgever kwam. We zijn nu met 8 mensen. We bereiden ons voor en leren elkaar kennen. Voor 3 dagen gaan we weg met een busje en een gids. We gaan hiken, naar watervallen, en naar rijstvelden. We hebben ons er allemaal al een paar dagen op verheugd en nu gaat het eindelijk beginnen. Ik zit nu in het busje waarmee we de rest van de nacht rijden. Onze gids is tevens chauffeur en rijdt ons de komende 14 uren. Ik hoop dat hij zo lang wakker kan blijven, dan kan ik het jullie volgende week nog aan jullie navertellen.