Stad en land.

Donderdag avond, 9 juli. Jaimy, Angel, Alexander en zijn baas JB (the Boss), Cristobal, Petra, Maxime en ik vertrokken met een chauffeur en gids naar het noorden voor de trip waar we allemaal lang naar uitkeken. Sagada. De chauffeur heeft het 14 uren volgehouden en we kwamen heelhuids aan in het berglandschap. De rijstvelden hier behoren tot een van de wereldwonderen en hebben een plekje bemachtigd op het 20 peso-biljet. Nadat we ons hebben ingechecked in onze kamer sliep ik nog even bij. 's Nachts op de slalomweg was het moeilijk om in slaap te vallen. Nog steeds moe gingen we lunchen en door naar de eerste activiteit; speleologie. Op blote voeten en een hoop zaklampen gingen we de kalstenen grot in. De stenen hadden soms prachtige vormen en leken wel sculpturen. Af en toe liepen we tot aan onze knieën in het water. Vanwege onze grappige gids kwamen we uiteindelijk doorweekt weer buiten. Het werd al donker. We zochten naar betaalbaar avondeten en vielen kort daarna allemaal in slaap.

Om 4 uur werden we wakker gemaakt en stond onze chauffeur alweer voor ons klaar. We vertrokken naar een mooi uitzichtpunt voor de zonspokomst. Het was een prachtig uitzicht, maar helaas was het te bewolkt om de zon te zien opkomen. Na het ontbijt bezochten we de pottenbakkers en wevers in het dorp. Na de lunch was het tijd om de rijstvelden in te gaan. We liepen vanaf de top helemaal naar beneden de vallei in. Het was ver en vermoeiend. Zeker vanwege het slaapgebrek. Maar vooral vanwege het stilstaan op het smalle paadje omdat het in de Filipijn zit om overal een foto van te maken. Ik wilde het uitzicht liever met eigen ogen zien dan via de letterlijk honderden foto's waarvoor ik constant moest poseren. Gelukkig was mijn chagarijn al snel over toen we op het laagste punt aankwamen. Daar raasde een waterval met enorme kracht naar beneden. Ik werd direct wakker en de adrenaline gierde door mijn lijf. De waterval zelf was niet te bereiken vanwege de kracht eromheen, want hoe dichterbij je kwam hoe erger de storm werd. Enorme wind met ijskoud water blies me weer terug richting de rijstvelden. Gelukkig trok ik vlak voordat we de waterval naderden mijn zwembroek aan want ik werd per direct zeiknat. Ik had mijn energie en humeur weer terug toen we naar boven liepen. De groep is ook super gezellig trouwens. Terug in het dorp gingen we weer eten. Daarvan werd weer met iedereens telefoon foto's gemaakt. Daarna sliepen we weer vroeg.

Opnieuw vertrokken we om 4 uur om de zonsopgang te zien. Dit keer was het weer bewolkt maar toch ietsje mooier. Ik ben blij dat ik niet in bed ben blijven liggen. Na de zonsondergang gingen we terug naar de herberg om uit te checken. We hadden weer een lange terugreis voor de boeg. We stopten nog in Banaue, daar stond het aarbeienveld op de planning. We stapten uit het busje om de benen te strekken en om wat eten te halen op het marktje, maar het veld hoefden we niet te zien. Dit vanwege de stortregen. Dus we vervolgden onze lange reis terug naar de hoofdstad Manilla. Petra, Maxime, Cristobal, Jamie, the Boss en ik hadden nog de energie om op stap te gaan deze avond. De bar waar we naar binnen wilden had een dresscode voor mannen waarin slippers niet zijn toegestaan. Naast mijn slippers heb ik alleen maar wandelschoenen, die nu staan te drogen vanwege afgelopen weekend. Cristobal en ik hadden beiden slippers aan. Na onze maten aan de beveiliging te hebben doorgegeven kregen we binnen no-time schoenen aangeboden om te lenen. Ik heb geen idee waar die vandaan kwamen maar ze zaten lekker. We konden nu allemaal de bar in.

De rest van mijn tijd ben ik in Manilla gebleven en nam ik daguitstapjes vanuit daar. Dit had ik van tevoren nooit gedacht. Vele andere reizigers raadden me aan om niet langer dan 2 dagen in Manilla te blijven. Het is druk, vies en er is niks te doen. Helemaal waar. Maar ik voel me thuis bij Alexander en zijn vrienden en familie. Alexander werkt het meeste van de tijd, maar zijn vrienden vinden iedere dag wel tijd om af te spreken. En anders heb ik Cristobal, de andere couchsurfer, nog. Petra en Maxime zijn na dit weekend vertrokken. Maar binnen Manilla is het vooral een kwestie van een film kijken in het winkelcentrum of zitten in het park. Niet echt om over naar huis te schrijven dus ik skip door naar de uitstapjes.

Woensdag 15 juli vertrok ik met Cristobal om 5 uur naar de bushalte en namen we de bus van 6 uur. We gingen de bekende Taal Vulkaan bezoeken. Het is vooral bekend omdat er een eiland ligt, in het meer, in de krater, van een vulkaan, op een eiland, in een meer, op een eiland, in de zee. Tegen mijn verwachting in ging de reis erg snel en makkelijk. Om 8 uur waren we al aan het meer met uitzicht over de vulkaan. Het enige probleem is dat we een boot moeten huren om het meer over te steken en dat is prijzig. We leken de enige toeristen te zijn en werden natuurlijk weer lastig gevallen door iedereen met een boot. We gingen ons ergens zitten om koffie te bestellen en om wat privacy te krijgen van deze verkopers. Enkele minuten later kwam er een Duits koppel aan. We nodigden hen aan ons tafeltje aan en besloten een boot te delen. Al snel werden de aangeboden deals schappelijker. We kochten een ticket met ons vieren. Een boot inclusief gids op het eiland. Het is nauwelijks 9 uur en we vertrekken al naar het eiland, zo snel heb ik nog nooit mijn doel bereikt hier. Op het eiland ligt een klein primitief dorpje met een hoop paarden. Op het pad onderweg naar de vulkaan zien we meerdere toeristen, allemaal per paard. Wij vieren en de gids zijn de enige groep zonder paard. Het weer zit gelukkig goed mee. Helaas had Alexander me geadviseerd me warm te kleden want het zou koud worden. Het zweet brak me bij de eerste stap uit. Het is maar een uurtje lopen. Daar kwamen we aan op het uitzichtspunt. Het was grappig om een overzicht te krijgen van dit eiland/meer verhaal. Maar dat is ook de enige reden waarom dit een bekende atractie is. We liepen kort daarna weer naar beneden en waren om 11 uur weer aan land. O nee, wat nu? Verder is er niks te doen hier. Met het Duits koppel hebben we ergens geluncht. Daarna gingen we terug naar onze koffie plek voor een biertje. Nog nooit in deze reis had ik zo vroeg mijn dag er al op zitten. Langzaam aan zochten we vervoer terug naar een opstapplek voor de bus. We namen afscheid van de Duitsers. De bus kwam ook weer veel sneller dan verwacht. Het zat ons te goed mee. 

De vrijdag daarop begon een van mijn hoogtepunten van mijn reis. Camperen in Daraiten. Een berglandschap dat nog niet te vinden is in de reisgidsen, maar Alexander heeft me uitgenodigd op dit favorite stukje aarde. Om 4 uur in de ochtend stonden we weer op. We waren met z'n zessen. Alexander, Cristobal, Jaimy, An, Coco en ik. Na een Jeepneyrit kwamen we aan in een stadje waar we inkopen deden op de markt. Vanuit daar namen we de tricycle naar het nationaal park. Mijn laatste recordverbreking voorlopig. Met 6 passagiers, 1 chauffeur, 2 boodschappentassen, 3 tenten, 6 dagrugzakken en 1 koelbox bracht het brommertje ons over het kiezelpad de berg op. We zaten weer in the middle of nowhere. Dat was ook te zien aan de reactie van de kindjes in de hutjes langs de weg toen ze de blanke Cristobal en mij zagen. Vanuit het registratiepunt moesten we nog een uur lopen. Een wild pad waar nog geen brommer overheen kan. Uiteindelijk konden we ons kamp opbouwen. We waren op dit stukje compleet alleen. We zaten aan de rivier. Aan de overkant kwam vers drinkwater uit de rotsen. We bouwden een tweepits kookfornuis met stenen en houtskool. Na de lunch gingen we een onderwatergrot in. Daar konden we zwemmen met vleermuizen in een zaklamp verlichtte grot. Hoe vet is dat? De rest van de tijd was het gewoon een kwestie rondhangen op ons prive strandje of zwemmen in de stroomversnelling in de rivier. In de avond hadden we een drankje bij het kampvuur. Ongelofelijk hoe rustig en alleen we hier waren.

De volgende morgen gingen Cristobal en ik na het ontbijt de top van de berg beklimmen. Daarvoor hadden we een gids nodig. Het was een aardige klim van een uur op en een uur neer. Het was een magnefiek uitzicht over de rivier en de vallei eromheen. Hier wil ik graag nog terugkomen. Terug naar beneden hebben we nog even ontspannen in de rivier. Vroeg in de middag vertrokken we weer naar Manilla.

Dat weekend ben ik in Manilla gebleven. Maandag begon ik me wat ziekjes te voelen. Een beetje koortsachtig, maar het viel wel mee dacht ik. In de nacht vertrok ik naar het vliegveld. Mijn 30 dagen in de Filipijnen zitten er op. 's Nachts om 4 uur vloog ik naar Bali, Indonesië. Op het vliegveld kwam ik Maksim tegen. Hij was een van de mensen in de kajakgroep in El Nido. Ik wist dat we in dezelfde vlucht zouden zitten.

Dinsdag ochtend besloot ik met Maksim mee te gaan omdat ik zelf nog geen plan of accomodatie had. Hij wilde graag naar Nusa Lembongan. Dat is een klein eiland naast Bali. In de middag kwamen we aan. We hadden geluk dat we nog een kamer konden vinden. In tegen stelling tot de Filipijnen is het hier volop hoogseizoen. Het is druk en duur. Niet wat ik van Indonesië gewend ben. Ik ging slapen in de middag om een beetje uit te zieken.

Woensdag voelde ik me weer wat beter. We huurden een brommer en gingen rond het eiland om de drukte te ontvluchten. We hoopten op een minder druk strandje of een snorkelplek, maar die was er niet. We vonden wel een mooi restaurant met een zwembad met uitzichtover de zee. We bestelden een sapje en doken het zwembad in. Verder was er eerlijk gezegd weinig te doen. Later besloten we een duik te boeken voor de volgende dag. Een recentelijke verkoudheid zou een duik niet hoeven belemmeren volgens de manager van het duikcentrum.

Donderdag voelde ik me wel ok voor een duik. Alleen longen deden bij een diepe ademhaling wat pijn. Ook dat heb ik eerlijk bij de manager aangegeven. Hij verzekerde me dat als ik boven water kan ademen, dat ik ook onderwater kan ademen. Ik vertrouwde hem en ging zonder twijfel het water in. Alles ging prima totdat ik onderwater ging. Mijn ademhaling was veel te oppervlakkig en helemaal niet ok. Ik heb de duik geannuleerd en ging terug de boot op. Maksim en anderen gingen wel zonder mij. Tijdens het wachten op de boot heb ik een snorkel kunnen lenen en heb ik toch even in het water gespiekt. We zaten op het Mantapunt. Die gigantische dieren die ik eerder ook al in Indonesië zag. Het was mooi maar ik voelde totaal geen rauw bij het missen van de duik. Ik ben blij dat ik in orde ben. En daarnaast, een half uurtje wachten op een dobberend bootje langs een cliff in de zon met een kopje thee en schimmen van manta's onder me was zo erg niet. Ik moest ook nog wachten op een tweede duik die ik ging missen op een ander punt. Terug aan land merkte ik mijn gezondheid weer achteruit gaan. Ik was weer ziek.

Vrijdag ochtend gingen Maksim en ik naar Kuta in Bali. Daar ben ik 4 maanden geleden ook al geweest. Maksim heeft een prive kamer geboekt. Ik slaap bij Vania van couchsurfing. Terwijl zij nog op het werk is wordt me de deur opengemaakt door haar kantoorhulpje. Ik krijg de enige sleutel die ze heeft met me mee, en ik heb haar nog nooit in het echt ontmoet. Wat een vertrouwen. In de avond komt ze thuis. We gingen samen uiteten in de hoop wifi te kunnen gebruiken. Ik moet namelijk nog vervoer naar Jakarta hebben voor mijn vlucht terug naar huis. Daarvoor heb ik het slechtste weekend uitgekozen. Alle treinen naar Jakarta zijn volgeboekt. Er zijn een hoop extra vluchten ingezet voor een hoge prijs. Tot 24 uur 's nachts heb ik Vania's telefoon met internet gebruikt om uit te zoeken welke opties ik nog heb. Uiteindelijk bemachtigde ik de laatste stoel in een vlucht op maandag avond. Vanaf nu is al mijn vervoer tot thuis vastgelegd. Wat een ontspannen gevoel op eens. Ik ben klaar om weer naar huis te gaan.

Vandaag (zondag) heb ik trouwens geen gezondheidsklachten meer gehad. Ik zal dit keer niet weer te vroeg juichen dat ik beter ben, maar het gaat de goede kant op. Geen zorgen.