Een nieuw dieptepunt

Vrijdag 12 juni, Ko Lanta. Weer een lange reis voor de boeg. Ik zette koffie en wekte Laura en Raina. Tijd voor afscheid. Om 8 uur werd ik opgehaald vanaf het hostel. Ik weet niet wat ik prettiger vind. Het zelf uitzoeken van openbaar vervoer en onderhandelen met de chauffeur zoals ik veel in Indonesië deed, of het kopen van een kant en klaar ticket in een van de vele reisbureau's. Het probleem is namelijk dat ze naar mijn mening heel inefficiënt werken. Dat was zo van Langkawi naar Ko Lanta en ook vandaag van Ko lanta naar Ko Tao. Je gaat een busje in. Na een onbepaalde tijd word je uit het busje gehaald en worden je tassen in een ander reisbureau gedropt. Daar krijg je dan weer een nieuw ticket. Het volgende busje vertrekt dan over 2 uur. Na 2 uur staat dan een mini bus of een grote bus voor je klaar, maar ze weten nog niet in welke je moet stappen. Uiteindelijk stoppen beide 10 minuten later weer op een ander kantoortje. Tassen weer uitladen, nieuw ticket en wachten op een nieuw busje, tuctuc of een andere verassing. Intussen stappen er andere reizigers over op een andere richting, of komen er nieuwe mensen bij. Ook zij hebben allemaal geen idee waar we wanneer precies aankomen. En zo is het gauw 12 uur later als je aankomt. Dus rond 19 uur kwam de boot aan op het eiland Ko Tao. Ik had al een hostel geboekt en dat zou aan het stand naast de haven liggen. Nog even een stukje lopen en dan ben ik er dus. Oh ja, maar ze doen hier niet aan huisnummers. Gelukkig zijn er altijd vriendelijke mensen die je op weg helpen. Helaas is het inschattingsvermogen van tijd en afstand erg zwak bij de lokale bevolking. Zo betekent "3 minutes" 30 minuten en kun je "1 kilometer" ruim vertalen naar 5 km. Na een ruim uur lopen kwam ik nog net voor sluitingstijd het hostel binnen. De receptie voelde zich schuldig omdat ze me best hadden willen ophalen van de pier. Dus ze gaven me een privé-slaapzaal. Fijn om even rust voor mezelf te nemen. 

Zaterdag werd ik voor het eerst wakker in Ko Tao. Ik ben naar Ko Tao gekomen omdat veel mensen me dit hebben aangeraden om een eerste kennismaking met duiken (scuba diving) te maken. Voordat ik van huis vertrok had ik het niet geloofd dat ik daar mijn geld aan uit zou willen geven. Maar na het zien van de stranden hier, en het horen van andermans verhalen, realiseerde ik me dat het zonde zou zijn om van Zuidoost-Azië te vertrekken zonder duikervaring. En in Ko Tao zijn de cursussen relatief goedkoop werd me verteld. Vandaag ging ik op zoek naar een duikschool. Dat zijn er heel wat op dit eiland. Er is hier niet veel meer te doen dan duiken, dus het aanbod in cursussen is groot. Nadat ik bij meer dan 15 duikscholen naar binnen ben gelopen voor een gesprekje heb ik de knoop doorgehakt. Ik schreef me in bij de Spaanstalige duikschool DPM (De Puta Madre). Ze spraken ook wel Engels met een grappig accentje, dus dat was voor mij geen reden om het niet te doen. De maté en churros gaven een duwtje in de goede richting. Maar de reden waarom ik hen koos was de relaxte houding die ze hadden. Wat ik namelijk op dit eiland zie is een hoop machogedrag, onvriendelijkheid en ik hoor grote praatjes. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik van de linker- naar de rechterkant over het pad slalomde om de westerlingen te ontwijken, zo breed lopen sommigen. Helaas is dit niet zo mijn type mens. Omdat ik alleen op een slaapzaal lag had ik ook niet echt makkelijk aansluiting kunnen vinden met mensen. Niet dat ik het niet probeerde. Ondanks mijn vooroordelen probeerde ik toch wel eens een "have a seat". Maar dan kreeg ik simpel weg een "no, thanks" terug. Jammer, weer een avond alleen op mijn kamer. 

Zondagochtend verhuisde ik naar een ander hostel. Dit lag namelijk pal naast DPM en was ook nog eens ietsje goedkoper. Helaas werd ik niet veel gelukkiger in deze kamer. 1 minuut met een bezem en plumeau erdoorheen en het had er al 10 keer beter uitgezien. Maar ik moest het doen met spinnenwebben en hun bewoners. Ook deelde ik mijn kamer met andere diersoorten. Ik denk dat ik een nieuw diersoort heb ontdekt. In eerste instantie dacht ik dat er een soort van boomzaadjes aan het plafond hingen, maar later zag ik er een met een zich met soort van slurfje over mijn bed heen sleepte. Het deed me niet minder alleen voelen. In de nacht werd het er niet beter op. Mijn kamer ligt onder een boekenwinkel en op gelijke hoogte met de straat. Ik denk dat deze kamer alle geluiden van Ko Tao absorbeerde. Geluiden van het verkeer, geluiden van dronken mensen, geluiden van kapot gegooide bierfles en geluiden van vrijende mensen. Alles. Ik geef echt niet zoveel om luxe, en ik heb al in wat vieze kamers geslapen, maar dit sloeg echt alles. Later merkte ik het briefje van een lotgenoot op. Dat plakte op het plafond met de boodschap "the punishment room". Dus wat doe je op een eiland. Je pakt je hangmat in en loopt naar het strand. Ik nam mijn instructieboek voor het duiken mee en deed alsof ik studeerde. Ik vroeg een voorbijganger om een foto te maken en die postte ik op facebook om jullie de ogen mee uit te steken. Ik word nu al een van hen. In de namiddag meldde ik me in DPM. Ik kreeg een instructievideo te zien en kreeg een hoop theorie over me heen van mijn instructrice Beatriz (Spanje). 

Maandag meldde ik me weer rond 11 uur. Ik kreeg nog de laatste instructies van Bea voordat we ons materiaal gingen passen. Nadat alles duidelijk was en we de tassen hadden ingepakt gingen we de boot op en vertrokken we. Het was regenachtig, winderig en de boot schommelde flink. Een meisje op de boot werd flink zeeziek. Ik heb intussen genoeg ervaring op boten, maar het idee dat ik in korte tijd mijn eerste duik ging maken gaf me wel een gezonde spanning. Die ebde weer weg na een half uur stil op het water te hebben geschommeld. Motorpech. 3 andere boten schoten ons te hulp. We werden op sleeptouw genomen en er werden nieuwe motoronderdelen toegeworpen. Ging ik nog wel duiken vandaag? Ja, na een tijdje konden we weer. We kwamen aan in Japanese Garden. Vanuit hier spongen we het water in en zwommen we naar het ondiepe. We is in dit geval Bea, ik en Mili (Argentinië). Bea was mijn instructrice, en Mili is in training om instructrice te worden. Ze waren er allebei om mij te helpen, en ik was de enige leerling. Dat was erg fijn om 4 ogen op mij gericht te hebben. Andere scholen hebben klassen van wel 6 man en één instructeur. Ook hebben andere scholen hun eerste training in een zwembad. Wij niet. Wij zaten op onze knieën op de zeebodem op een ondiep stuk. Dit was veel interessanter aangezien er nu al visjes op ons afkwamen. De eerste vaardigheden die ik moest leren waren het lozen van water uit mijn masker en het verliezen en terugvinden van mijn masker. Had ik dat maar geleerd voordat ik ging snorkelen. Ook moet ik mijn regulator (luchtslang) verliezen en terugvinden. Mijn lucht-tank werd dichtgedraaid. En als laatste moest ik mijn hoogte controleren met mijn ademhaling. Dit ging allemaal prima, dus we gingen een stukje duiken. Mijn eerste vaardigheden heb ik nu onder de knie. Vandaag gingen we tot een diepte van 5,5 m. Na deze eerste duik moest ik me nog bewijzen aan de oppervlakte. Na 2 rondjes om de boot te zwemmen en 10 minuten te drijven geloofden ze dat ik kon zwemmen. Ik vervulde nog een paar opdrachten en was geslaagd voor mijn eerste dag.

Dinsdag begon met churros als ontbijt bij DPM. Bea gaf me weer een theorieles en ze legde me de oefeningen voor vandaag kort uit. We liepen naar het materialen hok en gingen de boot op. Ik moest intussen zelf mijn apparatuur aan kunnen sluiten. We gingen weer naar Japanese Garden maar dit keer dieper. Tot 12 meter vandaag. Ik kreeg iets moeilijkere opdrachten vandaag. Ik moest Mili redden die deed alsof ze zonder lucht zat, en later moest ik doen alsof ik zonder zat. Na nog andere reddingsoefeningen en 2 duiken van 45 minuten later zat ik weer op de boot terug. Materieel gewassen en terug naar de punishment room. In de avond zocht ik naar goedkoop lokaal eten. Dat is een uitdaging hier. Ik maakte mijn huiswerk en ging vroeg slapen. Duiken kost veel energie en ik was erg moe. 

Woensdag was de laatste dag van de cursus. We vertrokken om 8 uur in de ochtend. Ik heb de routine al redelijk te pakken. De boel aansluiten en inpakken. We gingen vandaag voor de eerste duik naar The Twins. Het verbaasde me hoe snel het ademen in de onderwaterwereld vertrouwd wordt. We hadden nauwelijks meer vaardigheden te trainen en gingen gewoon voor de lol. We gingen vandaag tot 18 meter, mijn persoonlijke diepte punt vanaf nu. De dagen vooraf waren vooral trainen en concentreren. Nu was het genieten. Ik vergat alles om me heen. Geen moment dacht ik aan de punishment room, de mensen, de mensheid, reizen, Nederland, slapen, eten of wat dan ook. Mijn gedachten waren nergens anders dan bij het verkennen van deze prachtige onderwaterwereld. De lokale bewoners heetten me van harte welkom. Ze bestudeerden me, ik bestudeerde hen. Ik volgde hen, zij volgden mij. We zochten naar de meer verlegen bewoners. Zo vonden we een pijlstaartrog onder een rots. We zagen verder nog allerlei soorten koraal, trekkervissen, engelvissen, clownvissen en tandbaarzen. Verder zag ik nog een hamerhaai, grijze walvis, een zeeëekhoorn en twee zeemeermin. Maar dat was toen Bea en Mili niet keken. Helaas had ik geen onderwatercamera mee. Kortom, het was fantastisch (=de puta madre).
Na 45 minuten raakte de tank leeg en gingen we naar boven. Voor de tweede duik vaarden we naar een andere plek. Vanuit hier zouden we een wrak kunnen zien liggen en prachtig koraal zien. Ondanks het prachtige zicht dat we eerder vandaag hadden was het zicht in deze tweede duik helaas belabberd. Ik zag niet meer dan 2 meter vooruit. Het was weer een kwestie van opperste concentratie. Bea had het er moeilijk mee om te navigeren. We dwaalden maar een beetje rond, maar we zagen niks. Achja, de eerste duik van vandaag heeft het helemaal goed gemaakt. In de middag heb ik uitgechecked in de punishment room en bleef ik bij DPM hangen. Ik kreeg nog een examen dat makkelijk te doen was zonder iets uit het boek te hebben gelezen. Toen ik hoorde dat ik geslaagd was liep de fanfare van de basisschool aan de overkant spontaan rondjes over het schoolplein. (Dat was niet ingestudeerd; puur toeval.) Even een klein feestje. In de avond ging ik naar een restaurant dat ik al een aantal dagen geleden op het oog had. All you can eat pizza op woensdag avond. Calorieën zijn goed na het duiken. Ik vierde mijn ontvangst van het open water brevet, maar misschien nog meer het vertrek van dit eiland. Ik had het anders voorgesteld, toen ik dit restaurant zaterdag passeerde. Ik zat alleen aan het tafeltje. 

Niet getreurd, ik ga op weg naar vrienden. Op woensdag nacht vertrok ik naar Bangkok. Ik kreeg een bed in de boot. Vroeg in de ochtend stapte ik over op de mini bus. En later in een andere minibus, en een stadsbus, en een tuctuc en een brommer. Rond 16 uur vond ik de kamer van Nia, het meisje dat ik kende van friendly greenhouse in Georgetown. Ze was nog op het werk dus ik ging zelf op pad, op zoek naar eten. Singapore is de laatste grote stad waar ik geweest ben. Dat is al een maand geleden. Na de jungle en alle eilanden ben ik vergeten hoe benauwd het in de grote steden is. Geen frisse lucht, geen strookje gras en een constante verkeerschaos. Ik heb nu besloten dat ik officieel niet van grote steden houd. Ik heb hier geen plannen, ik wacht gewoon op mijn vlucht van aanstaande maandag. De dagen van donderdag tot maandag heb ik geen initiatieven genomen en heb je laten leiden door Nia. Nia kwam rond 18 uur thuis, samen met Michaël (Frankrijk/Ijsland). Michaël komt hier couchsurfen en aangezien Nia 2 dagen weg moet voor haar werk ben ik dit keer de gastheer. De rollen zijn omgedraaid, ik heb een couchsurfer over de vloer. Donderdag avond waren we nog met z'n drieën. We gingen naar buiten voor eten en drinken. De prijzen zijn buiten de eilanden echt een stuk lager. 

Vroeg in de vrijdagochtend vertrok Nia. Michaël en ik hadden het rijk voor ons alleen. We hadden alleen weinig motivatie om erg actief te zijn in de benauwde buitenwereld. We verzamelden moed en vertrokken in de middag naar buiten. Te voet gingen we naar Chinatown voor lunch en liepen vanuit daar naar Golden Mount. Het stikt van de tempels in Bangkok en dat begint saai te worden. Maar Golden Mount is meer dan een tempel. Het is een rustig stukje zonder gebouwen. Een stukje waar de wind doorheen kan waaien. Waar geen verkeer is en waar je frisse lucht inademt. Het is ook en grote tempel met een leuk uitzicht over de stad. Maar het blijft slopend om lang buiten te lopen hier. Dus we sjokten terug naar de kamer. In de avond vertrokken we weer. Michaël wist iets over een couchsurf event, een activiteit georganiseerd voor en/of door couchsurfers. Onderweg kwamen we in een stortbui terecht en namen we de monorail. Eenmaal aangekomen wisten we wat voor een activiteit het ging worden. Speeddaten. Michaël en ik waren de enige reizigers daar. De rest was Thais, of een buitenlander met werk in Bangkok. Verder was ik ook veruit de jongste. Grappig genoeg schatte ik de dames rond mijn leeftijd en zij schatten mij in hun leeftijd. Gemiddeld scheelden we 10 jaar in leeftijd. Het komt er op neer dat ik weinig succes had als jonkie die binnen 2 dagen uit de stad was verdwenen. 

Zaterdagochtend stond de Chatuchak Weekendmarkt op het programma. Deze markt behoort tot een van de grootste markten ter wereld. De drukte, de hitte en het prul dat er verkocht werd maakte me niet heel enthousiast. Maar ze hadden er wel interessant en lekker eten. Ik kocht een bevroren banaan met chocolade en pinda. En een kokosschelp met ijs, rijst en mais. Deze ijsjes waren een lekkere verkoeling. Na alle eetkraampjes te hebben gecheckt vertrokken we weer naar huis. In de avond kwam Nia thuis. Niet veel later kwam ook Pablo, ook van Georgetown, binnen. We hadden een kleine reünie. In de avond gingen we op stap in Bangkok. Ik heb sinds donderdag het beeld van het islamitische Indonesië in mijn hoofd. De ramadan is begonnen en ik denk dat het contrast nu niet groter had kunnen zijn. In Indonesië is drank moeilijk te krijgen en wordt homoseksualiteit nog als ziekte gezien. Niet in Bangkok. De drank kwam in emmers. Homo's en transgenders dansen overal rond. Straatverkopers verkochten ofwel armbandjes met vunzige teksten, ofwel gefrituurde spinnen, kakkerlakken en schorpioenen. 10 jarige kinderen lopen met de promoties van de drank rond. En de uitnodigingen voor pingpongshows worden je neus in geduwd. Pingpongshows? Oh dat is een Thaise theatervorm waarbij de kunstenares voorwerpen, zoals pingpongballen, uit haar genitaliën schiet. Taxi chauffeurs verkopen dat en maken er een grappig pingpong-plop geluidje bij als ze je het bordje met de prijzen in je gezicht duwen. Ik denk dat ik mijn kunstwaardering nog iets meer moet ontwikkelen voordat ik daarop in kan gaan. 

Zondag was verhuisdag voor Nia. Ze ging naar een nieuw appartement. We hielpen met inpakken en met 2 taxi's gingen we met 4 personen en alle spullen naar het volgende huis. Dit ging verrassend snel. Binnen 3 uren was alles wel over. Maar een verhuisdag is geen verhuisdag zonder een bezoek aan Ikea. Michaël vertrok intussen naar zijn nieuwe bestemming. Met overgebleven Pablo en Nia ging ik naar de Ikea. Hier hebben ze dezelfde Zweedse ballen als in elke andere Ikea. We hebben goed gegeten en Nia deed haar inkopen. 

Maandag was het tijd om te vertrekken. Om 8 uur ging ik de deur uit. Ik vloog naar mijn laatste nieuwe land in dit avontuur. Door een vertraging van 1,5 kwam ik uiteindelijk om 18 uur aan in de Filipijnse hoofdstad, Manilla. Vriendelijke mannetjes in security outfit op het vliegveld probeerden me te belazeren toen ik een taxi wilde nemen. Uiteindelijk vond ik een meer betaalbare taxi. Ik gaf de chauffeur het adres. Het ligt in de wijk Tondo. Schijnbaar een beruchte buurt. Hij zette de meter niet aan vanwege de spits, en kwam met een andere prijs. Uiteindelijk maakte de prijs me niet meer zoveel uit, als hij me maar veilig bij mijn couchsurfhost Alexander kon afleveren. De chauffeur maakte om de zoveel minuten zeker dat de deuren op slot waren en dat ik het voor niemand mocht opendoen. Het is even wennen, dit is het eerste land waar aan de rechterkant van de weg wordt gereden deze reis. Voor de rest is er weinig vergelijkbaar met de wegen in Nederland. De staten zijn bezaaid met afval. De stoeprand volgebouwd met krotten die er erger uit zien dan die ik op tv heb gezien. Het verkeer staat continue stil. Tuig, zwervers, kinderen, straatverkopers of een combinatie daarvan lopen tussen de auto's door. Een armoede dat ik me zelfs nu ik het met eigen ogen zie niet kan voorstellen. Ik zit nog steeds in een afgesloten taxi met een creditcard en een paspoort en radioreclames over vitamine tabletten. Daarbuiten in het donker, in het afval, in de stank en tussen het tuig, daar is het mis. Daar is het afval hun bron tot eten en een huis. Een meisje tikte op mijn raampje om me iets te verkopen. Het deed me pijn om dit te negeren, maar ik vond geen betere oplossing. Na meer dan 2 uur kwam ik aan in de wijk. Mijn taxichauffeur wilde zeker weten dat ik bij de juiste persoon aankwam en ging eerst op zoek naar Alexander voordat ik uit de taxi mocht. Hij zorgde goed voor me, maar vroeg wel een hogere prijs. Na een korte onderhandeling kwamen we er wel uit. Ik kwam bij Alexander binnen. Zijn kamer is super. Een douche en een bed en genoeg ruimte om met 2 mensen rond te lopen. Ik meen het, ik ben niet sarcastisch dit keer. Hij heeft het heel goed hier voor iemand in deze stad. En ik ook. Want Alexander zorgt veel te goed voor me. Hij begint meteen een overvloed aan eten voor me te regelen. Wil me alles aanbieden wat ik ooit gebruikt heb. Van koffie tot kranten tot een knipbeurt. En hij wil dat ik in het bed slaap terwijl hij op een stoel zou slapen. Daarover mocht ik niet discussiëren. Het belooft wat. Een nieuw avontuur.