Thaise gastvrijheid: check!

Georgetown, zaterdag 30 mei. Mijn vorige blogpost eindigde met een gezellige stapavond vrijdag. Het was leuk maar het heeft me wel mijn zaterdag gekost. Dat was het helemaal waard. Een rustdag is ook niet erg. Ik voel me thuis in dit hostel en hang wel lekker zo in de woonkamer. Zaterdag ging ik alleen naar buiten om te eten. Dat deed ik onder andere met Aaron die ik van Kuala Lumpur kende. Die bleek in het bad naast het mijne te liggen.

Zondag gebeurde er iets meer om over naar huis te schrijven. Nia moest vandaag terug naar haar werk in Bangkok, maar ze wilde niet vertrekken zonder Penang hill te hebben gezien. Deze berg biedt uitzicht over de stad vanaf 735 meter hoogte. De top is te bereiken via een tram. De rij voor een ticket was lang en de tickets waren duur. Ik was er met Pablo en Nia. Pablo en ik overwogen te lopen terwijl Nia voor het treintje koos. Onvoorbereid als we waren gingen we er met z'n tweeën tegenaan. Het feit dat we deze keuze maakten op onze slippers, en met een halve fles water voor twee personen, liet blijken dat we het flink onderschatten. Afgebrokkelde, onregelmatige, stenen trappen werden afgewisseld met boomstronken en touwen waaraan we ons omhoog moesten trekken. Het was zwaar. 1 uur en 10 minuten later zaten we ruim 700 meter hoger. Onderweg namen we tijdens een adempauze wel alvast het mooie uitzicht in ons op. Dat was maar goed ook want bovenin verdween het uitzicht in de wolken. We vonden Nia en konden meteen gaan schuilen. Behalve het uitzicht miste Nia ook de apen, gigantische duizendpoten en ander jungleleven dat de trein niet neemt. Tijdens het schuilen aten we ons energielevel omhoog. De wind woei flink onder het afdak door. Onze kleren en lichamen waren nog nat van het zweet en de wind koelde ons erg af. Bibberend stonden we even later in de rij voor een treinkaartje naar beneden.

's Avonds was er een barbecue georganiseerd in het hostel. Alle hostelgasten, en een paar mensen van buiten af, aten mee. Het was wederom reuze gezellig. Dit keer zelfs zonder bier. Halverwege de avond haalde ik met de eigenaar, Danny, een taart bij een bakker voor een van de hostelgasten. De barbecue werd een verjaardagsfeest. Rond de tijd dat mensen naar bed gingen vertrok Danny ook. Hij gaf mij de verantwoordelijkheid om de boel af te sluiten. En zo geschiedde.

Maandag ging ik het strand aan de andere kant van het eiland verkennen. Daar lag een nationaal park. Via een jungletrek van een dik uur kwam ik aan op het strand, Turtle beach. Ik was dit keer wel voorbereid, met schoenen en water en al. Ik was op stap met Emma (Engeland) vandaag. Ze slaapt in een ander hostel, maar sinds Cameron Highlands kom ik haar bijna iedere dag tegen. Bezweet aangekomen op Turtle beach was een frisse duik het eerste dat we wilden. Helaas waren er hier geen schildpadden te zien, wel dodelijke kwallen. Niet gezwommen dus. Op de terugweg naar Georgetown stopten we nog op een ander strand waar wel gezwommen kon worden. Daar kwam Emma's vriendin Sonja (Finland) ook aan. Het z'n drieën gingen we terug naar Georgetown. In de avond gingen we naar buiten voor streetfood-eten en nachtwinkel-drank.

Dinsdag leek erg veel op afgelopen zaterdag, op het gebrek aan hoofdpijn na. Danny sleurde me vanuit de bank naar buiten voor lunch. Als hij dat niet gedaan had was ik die dag waarschijnlijk nauwelijks buiten geweest. Ik begin in te kakken in Georgetown. Ook woensdag had ik maar twee uitstapjes: lunch en avondeten. Verder las ik, of luisterde ik muziek in de woonkamer, en schuilde ik voor de regen. Gelukkig maakte mijn relaxte stemming plaats voor verveling en onrust. Vlak voor het slapen besloot ik de volgende dag te vertrekken. Na het uitzoeken van het openbaar vervoer via antieke websites ging ik naar bed. Alle 6 de nachten in Friendly Greenhouse ben ik de laatste geweest die ging slapen. Ook deze woensdag avond deed ik de lichten uit.

Donderdag bleek de perfecte dag te zijn om te vertrekken. Er is geld uit het kluisje van Pablo gestolen. Dit is eerder ook al bij Luca gebeurd. Danny's onverantwoordelijkheid begint steeds meer op te vallen en de sfeer is om. Ik was blij om te vertrekken. Jammer dat ik de rest achter liet met een boos en onveilig gevoel. Ik vertrok naar Langkawi, het noordelijkste eiland van Maleisië.

Na een paar uur op de boot kwam ik aan op het eiland, maar moest nog een uur met de taxi voordat ik bij mijn hostel aankwam. Het was intussen etenstijd. Gelukkig is er naast het hostel een avondmarkt vol met lekkernijen op donderdagen. In de avond kwam ik Emma, die in hetzelfde hostel verblijft, weer tegen. Ook ontmoette ik de eigenaar Steven, zijn vriendin Joyce, Max (Nederland) en Katrin (Duitsland). Het eerste dat Steven zei is dat ik ook later kan betalen en het tweede dat hij deed was checken of ik nog genoeg bier had. Net als vorige week vrijdag in Friendly Greenhouse gaat het er stevig aan toe op mijn eerste avond op een nieuw eiland. Met z'n zessen gingen we op stap. Via twee barren kwamen we om 5 uur terecht op het strand. Na een duik in het warme water onder de sterren was het tijd om terug te gaan naar het hostel. Om 6 uur bereikte ik mijn bed in Tipsy Gypsy. Ja, dat is de naam van het hostel.

Vrijdag gingen we net dezelfde 6 personen en Tom (België) weer het strand op. We zouden met een vriend van Steven kunnen zeilen op zijn catamaran. Na een hele middag op het strand te hebben gewacht kwam hij rond 17 uur aan. Zo erg is het trouwens niet om op het stand van Langkawi op iemand te wachten. De catamarantocht viel echter wel in het water. Letterlijk. De kapitein was namelijk vergeten de stop in de boot te steken waardoor het naar een kant toe zonk.
We bleven op het strand en aten met een ondergaande zon. Toen kreeg ik het lang verwachtte telefoontje van Inge. Mijn grote zus vertelde me dat ze is bevallen van haar tweede kindje, Saar. Dit was op Marks verjaardag, dus extra veel reden om weer eens skype aan te zetten. Mark, samen met de rest van de familie, zat bij Inge thuis. Ik had graag bij dit familiemoment aanwezig willen zijn, maar via mijn telefoon leek het toch voor even alsof ik er in de woonkamer bij zat. Intussen bereidde de rest in het hostel zich voor om weer op stap te gaan. Ik was net te laat om met ze mee te gaan. Daar was ik stiekem wel blij mee, want ik had het niet nog eens tot 5 uur volgehouden.

Zaterdag ben ik kort naar het strand geweest. De rest van de ochtend en middag heb ik in het hostel op internet gezeten om mijn reis te plannen. In de avond gingen we weer met ons groepje van 6 naar buiten. Eerst lekker gegeten in een Chinees restaurant. Daarna gingen we naar een cocktailbar op het strand. Met het voornemen om dit keer op tijd naar bed te gaan rekenden we rond middernacht af. Dat was precies het moment dat een livebandje hun gitaren inplugde. Nog één rondje dan maar. In hun pauze raakte ik met de bandleden aan de praat wat ervoor zorgde dat ik in de tweede sessie op de cajon zat te drummen. Fijn om weer eens muziek te kunnen maken. Terwijl de rest van de groep naar bed ging bleef ik nog met de band hangen. De cocktailbar werd een aanhanger en werd naar het appartement van de djembespeler gereden. Uiteindelijk werd ik naar een kroeg gereden. Daar bleef ik tot sluitingstijd, 3 uur, en werd daarna naar de Tipsy Gypsy gebracht.

Zondag namen Max, Katrin, Emma en ik een boottocht om te gaan eilandhoppen. We werden vroeg opgehaald, dus ontbijt sloeg ik over. Via een supersnelle boot werden we naar de eerste stop gebracht. Een eiland met een meer. Helaas waren we niet de enige die deze trip boekten en had dit eiland bootladingen vol met toeristen. De tweede stop was op een strand. Daar kocht ik een beker instant noodles als ontbijt. Kort daarna leerde ik dat apen ook noodles lusten. Mijn bakje werd gestolen en met zijn handen in het hete water vrat de brutale aap mijn eten op. De boot vertrok weer en we kwamen terug op Langkawi en het begon direct te stortregenen.

Maandag werd ik vroeg opgehaald en verliet ik Langkawi. Volgens het reisbureau zou de reis zo'n 5 à 6 uur duren. 10 uur later kwam ik aan op mijn bestemming: Koh Lanta, Thailand. Ik koos dit eiland omdat Zuid-Thailand erg toeristisch is, maar dat dat op dit eiland wel mee zou vallen. Wat ik niet wist is dat het nu laag seizoen is in Thailand. Ik kwam terecht op een eiland met uitgestorven straten. Veel restaurants en hostels zijn gesloten en worden gerenoveerd.
In de avond leerde ik mensen in het hostel kennen. Laura, Raina (Fins koppel) en Iris (Nederland). Met z'n vieren gingen we op zoek naar goedkoop eten.

Dinsdag ging ik weer eiland hoppen, maar we organiseerden onze eigen boot met bestuurder. We konden de kosten delen en naar plekken waar niemand anders was. Beter dan de voorgekauwde tours van de reisbureaus dus. De groep werd uitgebreid door Spaanse, Colombiaanse, Chileense en Senegaalse mensen waarvan ik de meeste namen kwijt ben. Met de boot vaarden we een grot in. Vanuit daar klommen we naar boven. Het was maar goed dat ik altijd een zaklampje in mijn tas meeneem. Bovenin was niet heel veel te zien, maar in het regenseizoen was het mogelijk om hier te zwemmen. Eenmaal terug naar beneden geklommen was ik blij dat ik nog leefde. Bezweet en besmeurd in de modder wilde ik graag de zee in. We werden eerst gevaren naar een eiland voor ons prive strand. Eenmaal schoongespoeld was het tijd om te terug naar Koh Lanta te gaan. Voordat we naar het hostel terugkeerden gingen we nog langs een waterval. Deze was te bereiken via een 30 minuten jungletrek. Ook de waterval was minder spectaculair in het droge seizoen. Onder een zielig straaltje water koelden we even af en reden daarna naar het hostel.

Woensdag waren de meesten vertrokken en ik bleef alleen met Raina en Laura achter. We besloten om een 'office day' in te lassen. We zaten in de tuin en regelden visa, vliegtickets en andere zaken waar reizigers normaal niet aan toe komen.

Donderdag bespraken we onze doelen in de ochtend. Onze doelen voor vandaag waren snorkelen en eten met de locale bevolking. Ik was geadviseerd om naar Diamond cliff te gaan. Via een restaurant is er een trap die de cliff af gaat. Dit is de enige weg om op een strand onderaan de cliff te komen. Snorkelen was door de vloed niet te doen, maar het was een fijn afgeschermd strandje voor ons alleen. In de middag bespraken we ons tweede doel nog eens. Eten met de locals. We wilden de gastvrijheid van Thailand testen, maar het was niet logisch om dit op deze manier te plannen. Uitgenodigd worden door de Thaise bevolking is iets dat van hun kant moet komen. Dus we besloten in plaats daarvan een rubberplantage te bezichtigen. We vertrokken met z'n vieren: Raina, Laura, ik en Xiaofeng (een Chinees die alleen via google-translate in Engels kan communiceren). Eenmaal onderweg werd het al donker en kregen we honger. Raina zag een restaurnt onderweg en daar reden we heen. Daar aangekomen bleek het geen restaurant, maar een besloten familie bijeenkomst. Maar we waren van harte welkom. Onze tafel werd gedekt met veel te veel eten. Als we een kommetje half leeg hadden werd dit direct met alle plezier bijgevuld. Het was erg lekker en de mensen waren veel te vriendelijk. We mochten niet eens helpen met de afwas. Na een tijdje vonden we iemand die Engels sprak en hij legde ons uit dat zijn buurman 40 dagen geleden is overleden. Families komen na een sterf geval bijeen na 3, 14 en 40 dagen. En wij waren welkom op deze bijzondere gelegenheid. Eten met de locals: check. Thaise gastvrijheid: check.