Welcome to the jungle.

Zondag 24 mei, 9.00 uur. Mij ontbijt is op, mijn dagrugzak is half ingepakt, en mijn wandelschoenen heb ik aan. Enkele minuten later was ons groepje compleet en riep de gids ons bij elkaar. We kregen allemaal een setje eten, kookspullen, 3 grote flessen water, een matje en een slaapzak om in onze rugzak erbij te proppen. Tijdens het inpakken stelden we ons aan elkaar voor. Een uur later vertrokken we naar het nationalpark aan de overkant van de rivier waar we de komende 2 dagen gingen doorbrengen. Een Japanner, Singaporiaan, Francaise, een Engels koppel, een Maleisische gids en ik stapten in een boot. De boot lag laag in het water en maakte het onmogelijk om droog uit te stappen. Na 2 uur diep de jungle in te hebben gevaren stapten we met onze doorweekte kleren uit de boot. Het was intussen al tijd voor de lunch. We schepten een nasi goreng naar binnen voordat we aan de zware trek begonnen. Vandaag liepen we net geen 10 km en dat kostte ons al meer dan 4 uur. De paadjes zijn niet bepaald te vergelijken met de bospaadjes op de St. Pietersberg. Dit pad is aangelegd door olifanten en die zijn leniger dan ik dacht. Boom wortels, omgevallen bomen en rivieren waren moeilijkste obstakels. Ik sprong verkeerd van een van de boomstammen en zwikte door mijn enkel. Geen groot probleen op het moment, maar er was geen uitweg voor de komende anderhalve dag. Ik negeerde mijn zeurende voet en liep door. En het was prachtig. Ik heb vroeger een hoop Junglebook gekeken. Ik had nooit gedacht dat ik ooit in een wildernis als dat zou lopen. In de voetstappen van olifanten, beren, herten, zwijnen, aboriginals en veel ander loslopend wild. Onderweg stopte de gids ons af en toe om iets uit te leggen over planten, fruit, holletjes of dieren die we tegen kwamen. Af en toe fijn om even op adem te komen in het benauwde bos. Maar op een plek liepen we snel verder toen apen ons bekogelden met hun fruit. Rond 17 uur kwamen we aan in de grot, net voor schemering (die begint erg vroeg in het sowieso al donkere woud). We sliepen samen met 2 andere groepjes in deze grot. Het eerste wat ik deed was mijn schoenen uittrekken. Nu voelde ik mijn voet pas. Helaas was het nog geen tijd voor ontspanning. Op mijn slippers gingen we water halen om mee te koken. Niet ver van de grot ligt een klein, schoon riviertje. Hierin hebben we ook een hoognodige douche genomen. Onze kleren waren namelijk niet meer nat van de boottocht, maar doorweekt van het zweet op dit moment. Na de douche moesten we hout halen. Alles ging nu een stuk moeilijker met mijn manke voeten in slippers. Gelukkig hoefde ik vandaag nergens meer heen. In de grot instaleerden we ons. We rolden de matjes uit en de gids toverde een keuken uit zijn veel te zware rugzak. Deze harde werker was chefkok voordat hij de wilde natuur de baas werd als gids. Dus hij kookte voor ons. Sneed verse groente, maakte een lekker tomatensausje en kookte de rijst. Terwijl we aten begon hij het kampvuur aan te maken. Na het eten kregen we nog bananencake als toetje. We buikten uit tijdens een kaartspelletje terwijl de gids thee voor ons zette. Pas toen hij ons voorzien had van eten, vuur en thee was zijn werkdag voorbij. Nu pas at hij het inmiddels koude overgebleven eten. Een uur later begon zijn werk als gids weer. Hij bood ons aan om het nachtleven in de jungle te laten zien. Eerst deden we een rondje in de grot. Hij vertelde spannende verhalen voor het slapen gaan. Waargebeurde verhalen over alles dat in deze grot leeft. Hoofdrolspelers waren de slangen, tarantula's, ratten, vleermuizenpoep dat voelde als een dikke zandlaag en de 15 jaar oude olifanten pootafdrukken. De rondleiding verplaatste zich naar onze achtertuin. Het regende buiten, maar dat maakte het alleen maar spannender. Met alle zaklampen uit was het pikke donker. We hoorden onweer, insecten en regen. We zagen niks behalve een fel lampje dat flikkerend over ons heen vloog. Vuurvliegjes. Hele dikke. Ook bepaalde duizendpotigen hebben lichgevende staarten. Met onze zaklampen aan lokte de gids schorpioenen uit nestjes. Die wilden niet graag naar buiten in de regen. Wij hadden het ook wel gehad buiten en kropen ook in ons nest.

Ik sliep niet heel vast, maar het was zeer spannend. De grot beschermde ons tegen de regen en het vuur beschermde ons tegen dieren. Er was verder geen andere beschutting dan mijn kleren en een slaapzak. Dat hield een aantal spinnen niet tegen om me te beziebelen. Een ander groepslid deelde haar bed met een rat. Stekelvarkens aten de etensresten die we op afstand voor ze klaar hadden gelegd. Op de achtergrond klonk er een prachtig geluid van regen, insecten en roepende vogels in de verte. De jungle slaapt niet.
De volgende ochtend ging het gelukkig weer beter met mijn voet. Zeker met mijn wandelschoenen aan. Ons ontbijt was brood met aardbeien- of kokosnootjam, gebakken ei (hoe die eieren zonder barsten uit zijn rugzak zijn gekomen is me een raadsel) en koffie of thee. Ook was er nog bananencake over van gisteren. Genoeg energie voor een nieuwe 10 km aan hindernissen. Eigenlijk niet, maar in onze tassen bevatten nog een lunch. In de ochtend gingen we nog een andere grot in voordat we begonnen met lopen. Net als in onze grot krioelde het van de vleermuizen. Wijs advies van de gids: "if you look up, close your mouth". Vleermuizenpoep lag cm dik. Een vleermuis poepte in ieder geval niet meer. Die zagen we gevangen worden door een slang.

We liepen verder. Een flink tempo, maar mijn voet kon het nog bijbenen. Halverwege pauzeerden we op een droog kiezel stukje op de rivier. We zaten naast een bijennest. Geen steekbijen, maar deze bijen houden van zout. We moesten ons en onze kleren zweetvrij krijgen in de rivier voordat ze ons met rust lieten. Naast de bijen hadden we ook veel last van bloedzuigers. De keuken kwam weer tevoorschijn. De lunch was vers gesneden groente met noodles. Verder hadden we nog een hoop koekjes voor de energie. En gemberthee, omdat het kon. Terug op het pad liepen en balanseerden we nog een paar uurtjes verder. Uiteindelijk kwamen we in een aboriginals dorpje aan. Dit was een onderdeel van de toer, geen zorgen. We kregen een kleine rondleiding. Ze demonstreerden hoe ze vuur maken en hun blaaspijp. Ik heb de blaaspijp ook geprobeerd en schoot in een keer raak op het doel. Ook al was ik trots op mezelf, ik wist dat dit meer zegt over hun wapens dan mijn jachtinstinct. Na dit bezoek vertrokken we terug naar Kuala Tahan, het dorpje waar we vandaan kwamen. Uit de boot stappend wist ik niet meer of mijn kleren zo nat waren van de bootreis of het zweet. Het boeide niet meer. Ik ging direct onder de douche in en trok schone kleren aan. Sommigen hadden moeite om me achteraf te herkennen, zo fris was ik vergeleken met voor de douche.

We hadden in de avond afgesproken om bij elkaar te komen in een van de drijvende restaurants. We aten dus weer op de rivier, en het groepje was weer compleet. Na het eten kochten we bier en nodigde ik iedereen uit in mijn hostel. Samen met de mensen uit het hostel speelden we kaart en dronken we bier. Het was een moeie afsluiting van een van de hoogte punten van mijn reis: tanah negara.

Dinsdag vertrok ik met minibusjes naar een ander natuurgebied: Cameron Highlands. Mijn voet en ik hadden een rustdag.

Woensdag werd ik voor het eerst wakker in de Cameron Highlands. Het gebied is bekend om de vele thee- en aardbeien plantages. In de middag kocht ik een kaart van de omgeving. Ik zag dat de dorpjes en bergen allemaal verder uit elkaar lagen dan ik dacht. In plaats van te wandelen besloot ik een fiets te huren. Ik heb dit heuvellandschap flink onderschat en worstelde, ondanks de 21 versnellingen op de fiets, met de bergen. Gelukkig kreeg ik veel aanmoedigingen en duimen omhoog van de andere verkeersgebruikers. Zo vaak zullen ze niet zo'n gek als ik tegen komen. Aangekomen aan het begin van een wandelpad realiseerde ik me dat dit ook bij lange na niet te vergelijken is met de St. Pietersberg. Ook dit was een flinke hike door het bos, maar dan ook nog de hoogte in. Ik draaide maar om met de fiets en reed nog een uurtje verder naar de BOH theeplantage en dronk een thee. Het werd laat en regenachtig. Geluk was de terugweg bergaf. Auto's inhalend scheurde ik naar beneden. In de avond dronk ik met hostel genoten waarvan er een paar in een groepje zat waarmee ik in de grot lag. (Het is niet zo bijzonder meer om bekenden tegen te komen in Maleisië. De dorpjes en steden zijn klein en bijna iedereen neemt dezelfde route. Ik kom iedere dag wel mensen van een hostel of van een busreis opnieuw tegen.) Cameron Highlands heeft een relatief lage temperatuur. Rond de 20 graden is inmiddels koud voor mij. Met mijn warmste kleren aan zat ik 's avonds aan een kampvuur.

Donderdag trok ik met de mensen die ik de dag ervoor tegen kwam op. We gingen naar het pad dat ik gisteren niet met de fiets op kon. Het was een zware klim van 2 uur. Op de top zaten we boven de 2000 meter te lunchen. Daarna liepen we naar de thee fabriek, dronken we thee, en hebben we teruggelift vanwege de regen. In de avond zaten we weer aan het kampvuur.

Om eerlijk te zijn viel de Cameron Highlands in het niet bij Tanah Negara waar ik net vandaan kwam. Ook was er niet echt een klik met de menen waarmee ik op trok, en de receptie van het hostel was erg onvriendelijk. Tijd om te vertrekken dus. Vrijdag nam ik een koelkast op wielen naar Georgetown. Dat is een stad op het eiland Penang. Met mijn warme kleren nog aan stapte ik uit de veel te koude bus en werd ik weer overvallen door de hitte. Ik had een bed geboekt in het Friendly Green House. Deze naam is helemaal waar gemaakt dankzij de vriendelijkheid van Danny, de eigenaar, en de groenheid van het huis. Ik wilde vandaag vooral ontspannen. In het begin van de avond hoorde ik mensen met Danny praten over een couchsurf meeting. Met Nia (Duitsland), Pablo (Argentinie) en Luca (Italie) werd ik eerst naar een eettentje gebracht door Danny. Daarna reden we door naar een zaaltje waar de meeting plaatsvond. Danny organiseert iedere vrijdag een bijeenkomst met locale couchsurfers en reizigers. Dit keer was het ook nog eens de laatste keer voor de initiatiefnemer Harn omdat hij gaat reizen in Europa. Extra gezellig dus. Achteraf gingen we nog door naar een ander plekje. Daar werd goed gedronken want de blikken bier moesten per 3 besteld worden voor korting. Achja het moet dan maar. Het was gezellig. We bleven tot sluitingstijd. Toen we op het punt stonden om naar huis te lopen begon het te regenen. We schuilden en kregen een paraplu van een mannetje. Maar de mensen van de drankwinkel riepen ons naar binnen om te schuilen. Dan nog maar een laatste rondje bestellen. Misschien maar meteen twee doen aangezien dit de laatste is? Vooruit dan maar. Jep het was zeer gezellig geworden. De regen stopte en we liepen, via een ander barretje met live muziek, naar huis.

Aan de lengte van dit verhaal te zien was dit wel een van de meest indrukwekkende weken. Ik zal stoppen bij deze vrijdagavond om jullie een idee te geven op wat voor een plek ik nu zit. Ik zit hier goed en blijf nog wel een weekje plakken denk ik. Ik zal de rest van mijn avonturen in Georgetown volgende week ergens schrijven.