De eerste stappen in een nieuw werelddeel

Dit verhaal had ik afgelopen donderdag ochtend al willen plaatsen maar ik heb sinds die tijd nog geen plek gevonden met goed internet. Nu heb ik een internet cafe gevonden. Het wordt door kinderen gebruikt als speelhal een donkere hal vol met pc's en kinderen die luidruchtige games spelen. Maar ik zit hier goed. Het regent buiten en dat geeft wel wat verkoeling. Laat ik bij het begin beginnen:

Sinds mijn vorige bericht heb ik van velen de volgende vragen gekregen: Heb je er zin in? en Klaar met de voorbereidingen? Omdat ik nog geen idee had wat me te wachten stond kon ik daar moeilijk antwoord op geven. Waar moet ik me precies op verheugen? Hoe kan ik me hierop voorbereiden? Door een hoop rijst te eten om eraan te wennen. En door extra te genieten van een lange warme douche. Want dat laatste kan ik niet langzaam afbouwen naar een ton met koud water en een schepje. Oke klaar voor vertrek.

Zaterdag vertrok ik mer Marlou- Paul- Inge- Jeroen en Jonah naar Brussel (hmm de komma doet het niet).Daar vertrok ik en de vlucht was voorspoedig. Op het vliegveld in Jakarta had Yudhi me al snel gevonden. Yudhi is mijn host die ik leerde kennen via couchsurfing. Dat betekent dat ik bij hem verbleef. Nog 2 uren met de bus en we waren bij hem thuis. Daar pakten we een drankje en vervolgens gingen we eten scoren. Ik volgde hem en hij stopte bij een kraampje op de stoep aan de straat. Hij bestelde wat en we begonnen te eten. Halverwege de maaltijd besefte ik dat ik al 2 regels gebroken had die me gezond moeten houden. Geen eten van de straat en geen ijs in het drinken. Behalve de pittigheid van het eten ging het het goed met me- maar toch liet ik de rest van mijn drinken staan.

Na een dag rondrijden en lopen heb ik al vreemde dingen kunnen observeren: Jakarta-een mega grote stad maar er is hier geen metro maar een bussysteem. De bussen rijden niet door want het krioelt hier van de brommers en motortjes. Dat zijn de snelste vervoersmiddelen dus meer dan de helft van het verkeer gebruikt niet meer dan 2 wielen. En dat met een ergere rijstijl dan de pizzabezorgers in Nederland. Niemand in het verkeer rijdt binnen de lijntjes en stoplichten dienen enkel als sfeerverlichting. Zonder toeter weet niemand dat je op de weg zit. Chaos dus. Binnen de stad was ik steeds 1 tot 2 uren onderweg achterop de brommer of in de bus. Met uitzondering van de spitsuren. Dat kostte me 3 uren!
Jakarta- waar de oogkleuren bruin zijn en de oogprothesen blauw. Jakarta- waar stoelen vloertegels zijn. Jakarta- waar frisse lucht alleen binnenkomt via luchtverfrissers. Voor de rest ruik ik alleen uitlaatgassen- zweet- rottend afval en zo nu en dan een walm rot ei. Jakarta- waar alles op straat of in het winkelcentrum gebeurt. Op straat lijkt alles vies en krakkemikkig. Er zijn geen toiletten horecagelegenheden of winkels op straat. Ik voel me vies en een wastafel met water is een zeldzaamheid. Zeep vind je nergens. Behalve in het winkelcentrum. Daar is alles super de luxe. Alle voorzieningen zijn hier te vinden. Winkels- café's- dokter- bioscoop- schaatshal en een sportschool. Hier blinken de vloeren van de toiletten zo goed dat je letterlijk ziet wat er in het hokje naast je gebeurt

Omdat ik velen van jullie heb beloofd om gezond en veilig terug te komen denk ik dat ik hier niet te lang moet blijven- wil ik mijn belofte nakomen. Ik wet niet hoe het met de gezondheid van de bevolking zit-maar alle kuchjes die ik in de overvolle bussen hoor baren me zorgen. Ironisch: Yudhi- die straatkatten en straathonden kust en hoofdzakelijk pittig straateten met zijn ongewassen handen eet- voelt zich prima. Maar zijn maag raakt van streek van een kop koffie.

Nu vraag je je vast af: is het daar echt zo ellendig? Nee! De bevolking maakt alles goed. Vooral Yudhi helpt me overal- maakt een reserve sleutel voor me- vertolkt- brengt me met de brommer of leent me zijn buskaart- en kan met me lachen. Iedereen is geïnteresseerd en is vriendelijk en behulpzaam- ondanks de taalbarrière. Nu krijg ik ook wel extreem veel aandacht vanwege mijn huidskleur- maar ik bespeur ook veel respect naar de Javanen onderling. Ook denken ze allemaal te kunnen zingen. Dat bleek wel na een avondje stappen met Yudhi en zijn verloofde vrienden. Met de taxi naar de kareokebar- want na 23 uur gaan er geen bussen.

Toen we de bar weer verlieten brak ik wel even. Om half 3 's nachts werden we vanaf de bar tot de taxi (20 meter) gevolgd door kinderen. De jongste- schat ik niet ouder dan 5- liep op blote voeten alleen over straat. Ze vroeg waarschijnlijk om geld en zoals ik met heb aangeleerd met bedelaars heb ik haar -net als de anderen- genegeerd en stapte ik in de taxi. Wat voelde ik met een rijke- verwende- klote westerling op dat moment.

Intussen is het donderdag ochtend. Yudhi bracht me om 5 uur vanochtend naar het treinstation. Ik ga op weg naar frisse lucht dat niet ui een spuitbus komt. Op het station probeer een kakkerlak mee te liften in mijn backpack. Nog net voor vertrek weet ik hem in Jakarta achter te laten.