Altijd hulp aannemen van een Indonesiër. Altijd!

Donderdag ging de reis van Jakarta naar Wonosobo vrij soepel. Wonosobo is mijn nieuwe verblijfplaats. Een rustig achtergelegen plaatsje in de bergen. Na een wilde busrit vanuit het dichtstbijzijnde treinstation naar Wonosobo dacht ik eindelijk klaar te zijn met reizen. Ik was ook al bijna 9 uren onderweg, en had nauwelijks gegeten of geslapen. Eenmaal te zijn uitgestapt op iets wat een bushalte moest voorstellen, hoopte ik dat mijn nieuwe couchsurf host, Ema, me zou komen ophalen. Naast me bleef een man staan die niet echt Engels sprak. Door Indonesisch te spreken met wat Engelse steekwoorden erdoor dacht hij dat hij dat wel deed. Hij vroeg of ik werd opgehaald, en of ik een adres had. Ik antwoordde bevestigend en maakte duidelijk dat ik mezelf wel kon redden. Hij bleef staan. Na enkele minuten vroeg hij wie de vriend was waarnaar ik onderweg was. Ik zei "Ema". "Aaah Ema!? Ema my fwiend! Ema, Ema optik?" Hij maakte een brilgebaar. De foto's die ik van Ema heb gezien deden me geen bril herinneren. Daarnaast is de stad groter dan de kans dat hij het over de juiste Ema had. Ik begon hem te wantrouwen. Ik belde, op zijn aandringen, naar Ema. Hij sprak haar ook even en gaf me mijn telefoon terug. Ema zei dat ik ook met hem mee kon. Nou, als zij dat zegt zal het wel te vertrouwen zijn. Ervan uitgaande dat de brommer waar we naast stonden van de man was, en we daar meteen mee weg konden, stemde ik toe. Meneer belt vervolgens een taxi voor me. Dit is niet handig. Mijn vertrouwen daalt weer. Hij blijft onverstaanbaar praten en gaat niet weg. Geen taxi. Na 15 minuten heb ik het gehad. De honger en slaap namen de overhand. In de tussentijd zijn er al meerdere busjes voor me gestopt die me een lift aanboden. Ik heb er uiteindelijk een aangehouden en ben ingestapt. Hopelijk ben ik van die man af en kan ik naar "huis". Woedend dat hij werd stapte de man ook in dat busje. Shit, nee! Woest was hij, en toch gaat hij met me mee. Waar is de logica? Tegen de chauffeur deed hij zijn verhaal. Ik hoorde "Taksi", "Ema" en "Belanda"(Hollander) een aantal keren voorbij komen. Ook keerde hij zich even naar mij: " Ema my fwiend. You no fwiend. Ema fwiend!" Dat was een van de ongemakkelijkste busreizen die ik ooit heb gehad. Het was trouwens maar goed dat ik ergens instapte want de straten overspoelde direct van de regen- en onweersbui., Na een primitieve tankstop kwamen we 15 minuten later, boven mijn verwachting uit, aan bij Ema. De boze man wees me erop dat de Rp 5.000 die ik in mijn hand had niet genoeg was. Dit was normaal ruim voldoende geweest. Maar normaal laat je geen taxi, waar je niet eens om gevraagd hebt, niet voor niks komen, was de gedachtegang van deze prijsverhoging. Ik mocht Rp 150.000 lappen voor dit avontuur. Bijna evenveel als de treinrit van 5 uur, en genoeg voor een week eten. Het was een dure les die me leerde om hulp van een Indonesiër niet te weigeren.  

Achteraf vroeg ik aan Ema of ze die man nu echt kende. Haar antwoord was: " ..nauwelijks. Volgens mij heb ik hem een keer eerder gezien toen hij een andere couchsurfer bij me afzette."