Te land, ter zee en op de vrachtwagen.
6 mei 2015 - Rantepao, Indonesië
Het is alweer een tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik zal proberen om dit verhaal over de afgelopen 3 weken zo kort mogelijk te houden.
In Lombok heb ik niet veel gezien. Ik ben er maar één dag geweest. Dat was in de stad Senggigi op een regenachtige dag. Er viel niet meer te zien dan een tempel en vieze stranden. Dat was niet erg want Senggigi was de tussenstop onderweg naar de Gili eilanden. Daar ging ik per boot verder, op weg naar mijn vakantie. Huh Stefan, maar je bent toch al op vakantie? Nee ik ben aan het rondreizen. Tijdens mijn verblijf op de Gili eilanden heb ik het verschil geleerd tussen een vakantieganger en een reiziger. Vakantiegangers weten niet hoe een Indonesische badkamer uitziet of hoe traditioneel eten smaakt.
De Gili eilanden zijn 3 mini eilandjes bovenin Lombok. Ik was op de 2 buitenste: Gili Trawangan (Gili T) en Gili Air. Gili T is de grootste van de 3 maar klein genoeg om binnen 1,5 uur een rondje over de kustlijn af te maken, wat ik ook een aantal keren gedaan heb. Een van mijn grootste irritaties aan Indonesië is het verkeer. Het was een verademing om te zien dat er geen verkeer op de Gili's is. Alleen fiets of een paardenwagen. Ook is er nauwelijks tot geen politie. Maar als je je hier misdraagt gebruiken ze hun eigen rechtsysteem waarbij de straffen bestaan uit publieke vernedering en verbanning. Je kunt je voorstellen dat deze mini eilandjes een totaal andere uitstraling hebben dan de rest van dit enorme land. Er hangt een gemoedelijk sfeertje, iedereen is vriendelijk. Het gaf me een festivalcamping gevoel. Binnen 2 dagen kwam ik in de straten al meerdere bekenden tegen. Op Gili T vond ik een gezellig hostel waardoor ik bijna de deur niet uit hoefde om het leuk te hebben. Buiten de deur kun je vooral eten, drinken en de zee in. Hier heb ik voor het eerst proberen te snorkelen. Terwijl mijn hostelgenoten met de schildpadden meezwommen dronk ik wat zeewater, spartelde ik met de flippers in het koraal en zaten mijn ogen en neus vol met zout. Geen succes dus. Verder kan ik over de eilanden niks nieuws schrijven, behalve dat de vuilniswagen hier een vuilnisboot is. In totaal bleef ik 10 dagen op beide eilandjes, wat ik tijdens de laatste dagen wel zonde van mijn tijd en geld begon te vinden. Maar ik had een reden om een paar dagen langer te blijven, want ik had aansluiting nodig op de tour die ik geboekt had. Op woensdag 22 april vertrok ik vanuit Gili Air namelijk met een boot voor een 4 daagse trip.
23 vakantiegangers en 5 man crew op een boot. Ik had er geen internet- en telefoonontvangst, dus mijn gsm ging uit voor 4 dagen. Al die tijd had ik geen besef van tijd, dus wat ik nu schrijf is in willekeurige volgorde. Om de paar uur stopte de boot voor een pauze voor de crew, voor eten of voor een zwem- en snorkelgelegenheid. Ik hoorde weer prachtige verhalen van mensen die van onder water kwamen. Verhalen over zeesterren, kwallen en slangen hoorde ik al proestend van het zeewater in mijn keel aan terwijl ik mijn voet openhaalde aan het koraal. Ik weet niet wat ik fout doe.
Af en toe konden we naar een eiland zwemmen. Er was een jungle met een waterval die we beklommen. We bezochten meerdere stranden waarvan er één roze was. Er was een zoutwater meer. En we klommen op een berg met een prachtig uitzicht. Tijdens dag 2 kreeg ik dankzij wat tips het snorkelen onder de knie en kon ik met een school vissen meezwemmen. Maar goed ook want de volgende snorkelgelegenheid zou zijn op het mantapunt. Ik zag meerdere mantafamilies. 4 gigantische beesten zwommen in een kringetje achter elkaar aan. Prachtig om te zien. Ik was blij dat ik nog op tijd fatsoenlijk heb kunnen snorkelen om dit niet te missen. We zagen meerdere prachtige dieren. Zolang het weer mee zat cirkelden er adelaren boven onze boot. Verder zagen we vliegende honden, buffels en komodoveranen. Op de laatste avond hield de crew een feestje met ons. Ze zetten een discolamp en slechte muziek aan en begonnen te dansen. Ondanks het gebrek aan engels waren het gezellige mannen. Op het achterlaten van een man in open zee, en de klap die we midden in de nacht hoorden toen we de bodem van de zee raakten, na deden ze hun werk nog redelijk goed.
De tour eindigde in de dure havenstad Labuan Bajo. Daar bleef ik nog een nacht op de boot slapen, want de volgende dag vertrok ik vanaf dezelfde haven naar Sulawesi. In de Labuan Bajo kwam ik Bas Maassen tegen, een klasgenoot van de brugklas. Een uur later raakte ik aan de overkant van de straat aan de praat met een koppel uit Kerkrade en Maastricht. "Kleine wereld" zeggen ze wel eens. Mijn bootgenoten snakken naar een dure hamburger omdat ze 3 dagen rijst eten niet aankunnen. Anderen hebben geld over voor een hotel met douche terwijl de boot na de laatste dag nog gratis ter beschikking stond. Ik verheug me op Sulawesi waar ik weer in contact kom met gastvrije locals, lage prijzen en de oosterse cultuur. Zondag 26 vertrok ik met een pelni-schip naar Makassar, Sulawesi. Over de manier van doen op dit schip kan ik al meer woorden kwijt dan over de 10 dagen die ik op de Gili eilanden zat. Maar dat kan je beter zien, horen en ruiken dan lezen. Ik probeer mijn verhaal kort te houden.
In Makassar heb ik 3 nachten gelogeerd bij Fernandes van couchsurfing. Dit is op het laatste moment geregeld dus ik moest er rekening mee houden dat hij niet beschikbaar was om mij gezelschap te houden. Hij werkte lange dagen en viel kort na thuiskomst in slaap. Dat was geen probleem, ik kon me alleen ook goed vermaken. Ik zat middenin een goed boek dat me al een aantal uren per dag bezig hield. Ook het verkeer kan me uren ophouden. Bijvoorbeeld: onderweg naar fort Rotterdam (het enige dat reisgidsen aangeven als bezienswaardigheid) heb ik in een pete pete eerst 1,5 uur rond gereden door de stad. Eenmaal terug op de instapplek begreep ik dat de chauffeur geen benul had van deze enige toeristen attractie. Een andere chauffeur evenmin. Deze nieuwe chauffeur bracht me naar een centrale markt vanuit waar ik de rest verder heb gelopen. Intussen was het sluitingstijd en heb ik enkel de poort van de ingang gezien waaronder ik kon schuilen voor de regen, voordat ik weer door de hele stad terug kon. Gelukkig had ik voor de terugweg een lift geregeld.
De volgende dag had ik zin om rustig aan te doen om een en ander geregeld te krijgen en rust te nemen. Tijdens mijn ontbijt merkte ik dat dat lastig ging worden. In de koffiebar hielden me 2 vriendelijke mannen afgeleid van mijn emails, boekingen en whatsapp-gesprekken. Ze stelden me vele vragen over Nederland. Ze nodigden me uit naar een andere koffiebar terwijl er voor mijn ontbijt werd betaald. Ik werd ontvoerd en karma was hun wapen. Ik vroeg om een uurtje voor mezelf om mijn mails en andere internetzaken af te ronden en zocht ze later weer op. Met hun baas en andere collega dronken we koffie. Deze mannen 'werken' voor een bank. De eerste twee mannen ontvoerden me verder per auto richting het winkelcentrum. Daar gingen we na het bidden de bioscoop in. Na de film gingen we ergens lunchen. Als laatste reden we nog langs hun kantoor. Theoretisch gezien zat hun werkdag er nu op dus ze moesten nog even uitklokken. Gezien de traagheid van het Indonesische verkeer zijn we na deze 3 locaties weer een halve dag verder. Ze zetten me 'thuis' af waar ik blij was om eindelijk alleen te zijn. De mannen waren aardig, maar erg vermoeiend met hun vragen en kinderachtigheden. Ik opende mijn boek. 5 minuten later kwam Fernandes thuis. Hij was moe en wilde rusten en hoefde niet te eten. Ik zei dat dat niet erg is en dat ik toch alleen wilde zijn. Maar aangezien we nog zo weinig samen hadden gedaan stond hij erop om me gezelschap te houden tijdens het eten. Na het eten pakten we onze tas in. Met z'n tweeën namen we de nachtbus naar Tana Toraja.
Zonder al te veel te hebben geslapen in de bus kwamen we vrijdag ochtend aan. Met onze rugzakken verkenden we het gebied. Het bestaat uit meerdere stadjes en dorpjes. De bevolking staat bekend om hun tradities. De huizen zijn bootvormig en ze hebben bijzondere rituelen omtrent de dood. Liftend verplaatsten we ons tussen de plaatsjes. Liften gaat hier vrij makkelijk als je iemand bij je hebt die de taal spreekt. Vooral vrachtwagenchauffeurs nemen ons graag mee in hun laadbak. Met onze rugzakken klommen we de vrachtwagens op en af. Om 7 uur 's ochtends kwamen we aan in een traditioneel dorpje, genaamd Ke'te Kesu. In dit dorp zagen we graven. Verrotte kisten hingen aan een grot. Botten en schedels liggen overal. Ook gerookte sigaretten en leeg gedronken blikjes lagen rond de grot. Niet als afval, maar deze offeringen zouden genuttigd zijn door de doden in het hiernamaals, of zoiets...
Verder nam ik die dag een bad in een vijver, zagen we nog wat dorpjes en zochten we uiteindelijk een slaapplek op een berg. Het ging allemaal niet zo snel met de bepakking door de hitte met een duim omhoog. Uiteindelijk vonden we een homestay in Bututumonga. Boven in de berg met een prachtig uitzicht. Ik haalde meteen even wat slaap in toen ik mijn bed zag. Ik werd voor zonsondergang wakker en we gingen naar buiten voor het uitzicht. Wat we toen nog niet wisten is dat het in dit gebied regent in de namiddag. Elke dag tussen 4 en 5 begint een bui die de hele avond blijft duren. We vonden een schuurtje om in te schuilen. Het was de schuur van een buffel die een verdieping onder ons liep. Het werd donker maar de zon zagen we niet ondergaan.
In Lombok heb ik niet veel gezien. Ik ben er maar één dag geweest. Dat was in de stad Senggigi op een regenachtige dag. Er viel niet meer te zien dan een tempel en vieze stranden. Dat was niet erg want Senggigi was de tussenstop onderweg naar de Gili eilanden. Daar ging ik per boot verder, op weg naar mijn vakantie. Huh Stefan, maar je bent toch al op vakantie? Nee ik ben aan het rondreizen. Tijdens mijn verblijf op de Gili eilanden heb ik het verschil geleerd tussen een vakantieganger en een reiziger. Vakantiegangers weten niet hoe een Indonesische badkamer uitziet of hoe traditioneel eten smaakt.
De Gili eilanden zijn 3 mini eilandjes bovenin Lombok. Ik was op de 2 buitenste: Gili Trawangan (Gili T) en Gili Air. Gili T is de grootste van de 3 maar klein genoeg om binnen 1,5 uur een rondje over de kustlijn af te maken, wat ik ook een aantal keren gedaan heb. Een van mijn grootste irritaties aan Indonesië is het verkeer. Het was een verademing om te zien dat er geen verkeer op de Gili's is. Alleen fiets of een paardenwagen. Ook is er nauwelijks tot geen politie. Maar als je je hier misdraagt gebruiken ze hun eigen rechtsysteem waarbij de straffen bestaan uit publieke vernedering en verbanning. Je kunt je voorstellen dat deze mini eilandjes een totaal andere uitstraling hebben dan de rest van dit enorme land. Er hangt een gemoedelijk sfeertje, iedereen is vriendelijk. Het gaf me een festivalcamping gevoel. Binnen 2 dagen kwam ik in de straten al meerdere bekenden tegen. Op Gili T vond ik een gezellig hostel waardoor ik bijna de deur niet uit hoefde om het leuk te hebben. Buiten de deur kun je vooral eten, drinken en de zee in. Hier heb ik voor het eerst proberen te snorkelen. Terwijl mijn hostelgenoten met de schildpadden meezwommen dronk ik wat zeewater, spartelde ik met de flippers in het koraal en zaten mijn ogen en neus vol met zout. Geen succes dus. Verder kan ik over de eilanden niks nieuws schrijven, behalve dat de vuilniswagen hier een vuilnisboot is. In totaal bleef ik 10 dagen op beide eilandjes, wat ik tijdens de laatste dagen wel zonde van mijn tijd en geld begon te vinden. Maar ik had een reden om een paar dagen langer te blijven, want ik had aansluiting nodig op de tour die ik geboekt had. Op woensdag 22 april vertrok ik vanuit Gili Air namelijk met een boot voor een 4 daagse trip.
23 vakantiegangers en 5 man crew op een boot. Ik had er geen internet- en telefoonontvangst, dus mijn gsm ging uit voor 4 dagen. Al die tijd had ik geen besef van tijd, dus wat ik nu schrijf is in willekeurige volgorde. Om de paar uur stopte de boot voor een pauze voor de crew, voor eten of voor een zwem- en snorkelgelegenheid. Ik hoorde weer prachtige verhalen van mensen die van onder water kwamen. Verhalen over zeesterren, kwallen en slangen hoorde ik al proestend van het zeewater in mijn keel aan terwijl ik mijn voet openhaalde aan het koraal. Ik weet niet wat ik fout doe.
Af en toe konden we naar een eiland zwemmen. Er was een jungle met een waterval die we beklommen. We bezochten meerdere stranden waarvan er één roze was. Er was een zoutwater meer. En we klommen op een berg met een prachtig uitzicht. Tijdens dag 2 kreeg ik dankzij wat tips het snorkelen onder de knie en kon ik met een school vissen meezwemmen. Maar goed ook want de volgende snorkelgelegenheid zou zijn op het mantapunt. Ik zag meerdere mantafamilies. 4 gigantische beesten zwommen in een kringetje achter elkaar aan. Prachtig om te zien. Ik was blij dat ik nog op tijd fatsoenlijk heb kunnen snorkelen om dit niet te missen. We zagen meerdere prachtige dieren. Zolang het weer mee zat cirkelden er adelaren boven onze boot. Verder zagen we vliegende honden, buffels en komodoveranen. Op de laatste avond hield de crew een feestje met ons. Ze zetten een discolamp en slechte muziek aan en begonnen te dansen. Ondanks het gebrek aan engels waren het gezellige mannen. Op het achterlaten van een man in open zee, en de klap die we midden in de nacht hoorden toen we de bodem van de zee raakten, na deden ze hun werk nog redelijk goed.
De tour eindigde in de dure havenstad Labuan Bajo. Daar bleef ik nog een nacht op de boot slapen, want de volgende dag vertrok ik vanaf dezelfde haven naar Sulawesi. In de Labuan Bajo kwam ik Bas Maassen tegen, een klasgenoot van de brugklas. Een uur later raakte ik aan de overkant van de straat aan de praat met een koppel uit Kerkrade en Maastricht. "Kleine wereld" zeggen ze wel eens. Mijn bootgenoten snakken naar een dure hamburger omdat ze 3 dagen rijst eten niet aankunnen. Anderen hebben geld over voor een hotel met douche terwijl de boot na de laatste dag nog gratis ter beschikking stond. Ik verheug me op Sulawesi waar ik weer in contact kom met gastvrije locals, lage prijzen en de oosterse cultuur. Zondag 26 vertrok ik met een pelni-schip naar Makassar, Sulawesi. Over de manier van doen op dit schip kan ik al meer woorden kwijt dan over de 10 dagen die ik op de Gili eilanden zat. Maar dat kan je beter zien, horen en ruiken dan lezen. Ik probeer mijn verhaal kort te houden.
In Makassar heb ik 3 nachten gelogeerd bij Fernandes van couchsurfing. Dit is op het laatste moment geregeld dus ik moest er rekening mee houden dat hij niet beschikbaar was om mij gezelschap te houden. Hij werkte lange dagen en viel kort na thuiskomst in slaap. Dat was geen probleem, ik kon me alleen ook goed vermaken. Ik zat middenin een goed boek dat me al een aantal uren per dag bezig hield. Ook het verkeer kan me uren ophouden. Bijvoorbeeld: onderweg naar fort Rotterdam (het enige dat reisgidsen aangeven als bezienswaardigheid) heb ik in een pete pete eerst 1,5 uur rond gereden door de stad. Eenmaal terug op de instapplek begreep ik dat de chauffeur geen benul had van deze enige toeristen attractie. Een andere chauffeur evenmin. Deze nieuwe chauffeur bracht me naar een centrale markt vanuit waar ik de rest verder heb gelopen. Intussen was het sluitingstijd en heb ik enkel de poort van de ingang gezien waaronder ik kon schuilen voor de regen, voordat ik weer door de hele stad terug kon. Gelukkig had ik voor de terugweg een lift geregeld.
De volgende dag had ik zin om rustig aan te doen om een en ander geregeld te krijgen en rust te nemen. Tijdens mijn ontbijt merkte ik dat dat lastig ging worden. In de koffiebar hielden me 2 vriendelijke mannen afgeleid van mijn emails, boekingen en whatsapp-gesprekken. Ze stelden me vele vragen over Nederland. Ze nodigden me uit naar een andere koffiebar terwijl er voor mijn ontbijt werd betaald. Ik werd ontvoerd en karma was hun wapen. Ik vroeg om een uurtje voor mezelf om mijn mails en andere internetzaken af te ronden en zocht ze later weer op. Met hun baas en andere collega dronken we koffie. Deze mannen 'werken' voor een bank. De eerste twee mannen ontvoerden me verder per auto richting het winkelcentrum. Daar gingen we na het bidden de bioscoop in. Na de film gingen we ergens lunchen. Als laatste reden we nog langs hun kantoor. Theoretisch gezien zat hun werkdag er nu op dus ze moesten nog even uitklokken. Gezien de traagheid van het Indonesische verkeer zijn we na deze 3 locaties weer een halve dag verder. Ze zetten me 'thuis' af waar ik blij was om eindelijk alleen te zijn. De mannen waren aardig, maar erg vermoeiend met hun vragen en kinderachtigheden. Ik opende mijn boek. 5 minuten later kwam Fernandes thuis. Hij was moe en wilde rusten en hoefde niet te eten. Ik zei dat dat niet erg is en dat ik toch alleen wilde zijn. Maar aangezien we nog zo weinig samen hadden gedaan stond hij erop om me gezelschap te houden tijdens het eten. Na het eten pakten we onze tas in. Met z'n tweeën namen we de nachtbus naar Tana Toraja.
Zonder al te veel te hebben geslapen in de bus kwamen we vrijdag ochtend aan. Met onze rugzakken verkenden we het gebied. Het bestaat uit meerdere stadjes en dorpjes. De bevolking staat bekend om hun tradities. De huizen zijn bootvormig en ze hebben bijzondere rituelen omtrent de dood. Liftend verplaatsten we ons tussen de plaatsjes. Liften gaat hier vrij makkelijk als je iemand bij je hebt die de taal spreekt. Vooral vrachtwagenchauffeurs nemen ons graag mee in hun laadbak. Met onze rugzakken klommen we de vrachtwagens op en af. Om 7 uur 's ochtends kwamen we aan in een traditioneel dorpje, genaamd Ke'te Kesu. In dit dorp zagen we graven. Verrotte kisten hingen aan een grot. Botten en schedels liggen overal. Ook gerookte sigaretten en leeg gedronken blikjes lagen rond de grot. Niet als afval, maar deze offeringen zouden genuttigd zijn door de doden in het hiernamaals, of zoiets...
Verder nam ik die dag een bad in een vijver, zagen we nog wat dorpjes en zochten we uiteindelijk een slaapplek op een berg. Het ging allemaal niet zo snel met de bepakking door de hitte met een duim omhoog. Uiteindelijk vonden we een homestay in Bututumonga. Boven in de berg met een prachtig uitzicht. Ik haalde meteen even wat slaap in toen ik mijn bed zag. Ik werd voor zonsondergang wakker en we gingen naar buiten voor het uitzicht. Wat we toen nog niet wisten is dat het in dit gebied regent in de namiddag. Elke dag tussen 4 en 5 begint een bui die de hele avond blijft duren. We vonden een schuurtje om in te schuilen. Het was de schuur van een buffel die een verdieping onder ons liep. Het werd donker maar de zon zagen we niet ondergaan.
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
Goeie reis naar je volgende bestemming.
Liefs en groetjes Leonie